Úrval - 01.08.1951, Qupperneq 97

ÞEGAR HJARTAÐ RÆÐUR —
95
sömu fortíð sinni og fjárhags-
legu ósjálfstæði.
Loks hinn 10. september 1822,
giftust þau Áróra og Casimir.
Það var fyrirhyggju Soffíu að
þakka, að við giftinguna var sá
samningur gerður, að Áróra
skyldi eiga 500 þúsund franka
séreign, þrátt fyrir hjúskapinn.
*
Veturinn 1822—23 var Iangur
og harður. Áróru hafði verið
skipað að liggja í rúminu í sex
vikur.
Skömmu eftir giftinguna
hafði hún tekið einkennilegan
sjúkdóm, er lýsti sér sem á-
kaflega mikið magnleysi, og
þar eð hún var líka þunguð,
fyrirskipaði læknirinn algera
hvíld.
En Casimir taldi veikindi
hennar ekki það alvarleg, að
hann þyrfti að fórna skemmt-
unum sínum fyrir þær sakir. Ef
satt skal segja var hann þannig
gerður, að hann hugsaði alltaf
mest um sjálfan sig. Áróra var
veik. Hún var þunguð. Konur
voru alltaf meira eða minna
lasnar, og það var óþægilegt,
en ekki hættulegt. Henni mundi
batna á sínum tíma.
Áróra var eins viðkvæm og
Casimir var kaldlyndur og hún
varð fyrir miklum vónbrigðum
af framkomu hans. Hún var
farin að missa trúna á hjóna-
band sitt.
Hún hafði gifzt af fúsum vilja,
en án ástar, eins og mjög var
algengt í þá daga, og hún hafði
vonað að hjónabandið gæti
gengið stórslysalaust. En þegar
til kom, reyndist Casimir alit
annar maður en hún hafði bú-
izt við, og af því stafaði sjúk-
leiki hennar fyrst og fremst.
Hinar rómantísku hugmyndir
hennar um ástalíf voru sprottn-
ar af lestri verka Byrons og
Chateaubriands, en reynsla Casi-
mirs í ástamálum byggðist á
daðri hans við lauslætisdrósir,
sem hann hafði komizt í kynni
við á drykkjuknæpum.
*
í júnímánuði 1823 fluttu þau
Áróra og Casimir frá Nohant
og settust að á gistihúsi einu í
París. Þar ól Áróra son, sem
var skírður Maurice. ,,Það var
fegursta augnablik lífs míns,“
skrifaði hún, „þegar ég vaknaði
aftur og sá litla barnið liggja
sofandi á koddanum.“ Móður-
gleðin hafði þegar veitt henni
meiri unað en hjónabandið.
Þau héldu aftur heim skömmu
eftir að barnið var fætt og
dvöldu þar um veturinn. Casimir
var orðinn leiður á sveitalífinu,
en Áróra gleymdi sorgum sínum
og var hamingjusöm við að
annast barn sitt. Á kvöldin,
þegar hún sat yfir sveininum
sofandi í vöggunni, skemmti
hún sér við að skrifa skáldsögu.
Hún var ekki velheppnuð, og
henni var það Ijóst. Hún var
laus í reipunum og full af ó-
sennilegum atburðum, en þó
hafði hún gaman af að semja.