Úrval - 01.08.1951, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
stúdent einn frá París, Stéphane
Ajasson de Grandsaigne, fengin
til að kenna Áróru eðlisfræði.
Hann var hár og myndarlegur
maður af gamalli aðalsætt. En
ættin hafði orðið fyrir ýmsum
skakkaföllum, sem ollu því, að
hún hafði hrapað mjög í áliti
upp á síðkastið.
Ekki leið á löngu áður en
kjaftakindur tóku að gera sam-
band ungmennanna tveggja að
umræðuefni. En hvort sem þau
hafa fellt hugi saman eða ekki,
þá gátu þau ekki haldið sam-
bandinu við nema með bréfa-
skriftum, eftir að Stéphane fór
aftur til Parísar um haustið. Þau
hættu líka að skrifast á eftir að
Stéphane hafði skrifað Áróru
bréf, sem hún þóttist skilja sem
ástarjátningu. Þá var henni nóg
boðið.
Ef til vill átti brottför Stép-
hane einhvern þátt í því mikla
þunglyndi, sem nú setti að
Áróru. Hún var þunglynd að
eðlisfari, en þótt svo hefði ekki
verið, hefðu heimilisástæðurnar
nægt til að gera hana sálsjúka.
Amma hennar var nú orðin rúm-
læg og síkvartandi, og stundum
varð Áróra að vaka yfir henni
næturlangt.
Hugur frú Dupin snerist til
hinztu stundar um Áróru. ,,Þú
missir bezta vin þinn, þegar ég
dey,“ sagði hún oft.
Hún dó í svefni 25. desem-
ber 1821, um það leyti sem
kirkjuklukkurnar voru að
hringja til messu. Áróra gat í
fyrstu varla trúað því að amma
sín væri dáin, en svo varð
henni það ljóst að hún hafði
misst bezta vin sinn. Daginn
eftir var frú Dupin grafin, og
æska Áróru hvarf í gröfina með
henni.
#
Frú Dupin hafði ekki fyrr
gefið upp öndina en húsið’fyllt-
ist af ættingum, sem komu til
þess að heyra erfðaskrána lesna
upp.
Soffía kom líka og stóð þar
með við orð sín: ,,Fyrr vil ég
sjá kerlinguna dauða.“ Hún
faðmaði Áróru að sér á sinn
ofsalega hátt, en áður en kvöld
var komið var gamla gremjan
farin að láta á sér bæra.
Áróru hafði tekið það sárt
að verða að skiljast við móður
sína. Hún hafði risið upp henni
til varnar og reynt að gera hana
að píslarvotti. En hún hafði
breyzt mikið á þessum fjórum
árum. 1 augum Áróru var Soffía
nú orðin eins og kenjótt barn,
sem auk kenjanna var líka slótt-
ugt. Þegar verið var að lesa upp
erfðaskrána og komið var að
greininni sem fjallaði um fjár-
haldsmann, stóð hún fast á rétti
sínum. ,,Ég er móðir Áróru“,
sagði hún, „og hún verður hjá
mér, þar til hún verður mynd-
ug.“
Hún var enn fögur kona,
þótt hún væri orðin miðaldra.
Og eins og allar konur, sem
hafa átt velgengni sína líkam-
legri fegurð að þakka, kom henni