Úrval - 01.08.1951, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
breyttist í kvalatæki, sem jók á
þjáningar þeirra beggja. I aug-
um Mussets var það ástin sjálf,
sem var þýðingarmest, hún var
algleymið, sem hann þráði; kon-
an, sem ástina veitti, var minna
virði, þó raunar yrði líka að
taka nokkurt tillit til hennar.
Honum hafði fundizt ein kon-
an vera annarri lík, og nautn-
in var sú sama — þangað til
hann kynntist George Sand. Hún
var öðruvísi. Hún var engu á-
stríðuminni en hann — en hún
var meira en ástríðufull kona.
Nautnabikarinn bjó yfir meiru
en nautninni einni saman. Það
var í sjálfu sér dásamlegt. En
Musset var þannig gerður, að
það veitt honum alltaf sérstak-
an unað að vera öllum öðrum
fremri. Hann varð að brjóta
þenna undursamlega nautnabik-
ar í mola.
Hann hóf þetta starf sitt að
yfirlögðu ráði og lagði sig allan
fram. Hann reyndi að móðga
hana í orðum, þegar aðrir voru
viðstaddir, fólk sem hafði mikið
álit á henni og verkum hennar.
Ekki svo að skilja, að hann væri
ekki sammála almenningsálitinu
um það, að hún væri mikil skáld-
kona. Hann kallaði hana stund-
um sjálfur „guðdómlega veru“.
En með því að mola dálítið úr
skurðgoðinu, var hægt að láta
það nálgast mannlegan ófull-
komleika. Og auk þess óx hann
sjálfur að sama skapi.
George Sand, sem hafði þráð
mann, sem væri fær um að
drottna yfir henni, beygði sig
fyrir ofbeldi hins unga manns.
„Dag nokkurn kraup hún við
fætur hans og sagði honum frá
öllu, sem á daga hennar hafði
drifið — leyndi engu, bar ekki
í bætifláka fyrir neitt.
Musset drakk í sig hvert orð
með áfergju, og þegar hún hafði
lokið máli sínu, lyfti hann henni
upp, gripinn „æðisgengnum
fögnuði“. Loks átti hann hana
alla — honum hafði hlotnazt hin.
æðsta sæla. Hann hafði séð nið-
urlægingarsvipinn á andliti
hennar og tárin í augum henn-
ar; hann hafði heyrt sorgmædda
rödd hennar, sem kafnaði öðru
hvoru í ekka. Hann réð sér ekki
fyrir fögnuði.
„Alfred de Musset,“ skrifaði
Delacroix einu sinni, „notar
penna sinn eins og grafal. Með
honum ristir hann í h jarta manns-
ins og drepur hann síðan með
eitri sálar sinnar.“ Og nú fór
Musset að rista í sitt eigið
hjarta. Hann særði sjálfan sig
miklum og djúpum sárum.
Hvernig hafði fortíð hans sjálfs
verið ? Hvaða framtíð myndi
bíða hans ? Hann, sem lifði, elsk-
aði og þjáðist svo taumlaust og
ákaflega, en gat jafnframt at-
hugað sjálfan sig og aðra rneð
ró vísindamannsins, fór nú að
skyggnast inn í sitt eigið sál-
arlíf.
Skömmu eftir að George Sand
sagði honum ævisögu sína, fann
hún hann reikandi um skóginn
í hálfgerðu æði. Augnaráð hans