Úrval - 01.08.1951, Qupperneq 121

ÞEGAR HJARTAÐ RÆÐUR
119
augnaráð skáldkonunnar hafi
dáleitt tónskáldið. Og enn er ein
sögnin á þá leið, að Chopin hafi
mælt að loknum fyrsta fundi
þeirra: „En hvað þessi Sand
er ógeðfelldur kvenmaður! Er
hún í raun og veru kvenmaður?
Ég leyfi mér að efast um það!“
En eftir því sem heimildir
greina frá, voru fyrstu kynni
þeirra á engan hátt söguleg.
Chopin ætlaði að leika nokkur
nýjustu tónverk sín fyrir vini
sína, þar á meðal tónskáldið
Franz Liszt. Liszt stakk upp á
því, að hann byði George Sand
að koma, og varð það úr.
George hlustaði hugfangin á
leik Chopins. Hún sat eins og
dáleidd í djúpum hægindastól og
starði á tónskáldið. Seinna heim-
sótti hann hana í gistihúsið, þar
sem hún bjó. Þannig hófst kunn-
ingsskapur þeirra.
Chopin var grannvaxinn og
í meðallagi hár, en hann bar sig
með þeim glæsibrag, sem ein-
kennir tónsmíðar hans. Brún
augun stungu í stúf við hvítt
og fíngert hörundið og ljóst hár-
ið. Nef hans var örlítið bogið
og nasvængirnir þunnir, eins og
oft er á tæringarveiku fólki.
Hann lét hár sitt vaxa og það
var ávallt vandlega skrýft, en
þó dálítið úfið. Hann var oftast
klæddur fötum í gráum lit, og
hann gætti þess jafnan, að vegg-
fóðrið væri í sama lit og fötin.
Þessi litur var í samræmi við
persónuleika hans og skapaði
mildan bakgrunn fyrir blómin,
sem ávallt var mikið af í íbúð
hans. Hann keypti þau sjaldan
sjálfur, því að margt kvenfólk
heimsótti hann, og hver kona
færði honum blómvönd. Það var
þeim nóg umbun, ef hann snerti
fingurgóma þeirra með hinni
grönnu, mjúku hönd sinni.
Það er einkennilegt, að þau
Chopin og George Sand skyldu
laðast hvort að öðru, eins og
þau voru annars gerólík að
mörgu leyti. En raunar var þeim
margt sameiginlegt. George
Sand var óumdeilanlega fremst
allra franskra kvenrithöfunda,
og Chopin, sem sjálfur var
meistari á sínu sviði, bar virð-
ingu fyrir afrekum annarra.
Hann var líka hrifinn af því,
hve þögul hún gat verið, hve
gersamlega hún virtist gleyma
sjálfri sér, þegar hún hlýddi á
leik hans. Hún var einnig ólík
öðru kvenfólki að því leyti, að
hún lét ekki í ljós neina há-
stemmda hrifningu, þegar Cho-
pin hafði lokið leik sínum. Hann
var sjálfur laus við framhleypni
og ekki margmáll maður.
Það var líka margt í fari Cho-
pins, sem hreif George. Hann
var ungur og veikbyggður snill-
ingur. Hún hafði ávallt elskað
það, sem veikburða var — ást
hennar var fyrst og fremst móð-
urást. Og aldrei varð þessi kennd
sterkari en þegar hún kynntist
Chopin. Hún þekkti sjálfa sig
og reyndi því í fyrstu að bæla
niður tilfinningar sínar. Og þeg-
ar henni varð ljóst, að Chopin