Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 14

12
ÚRVAL
ar spákonumar brugðust á síð-
ustu stundu. Kunningi minn
reyndi að útvega aðrar í þeirra
stað, en án árangurs. Sama dag-
inn og skemmtunin átti að vera,
hringdi hann til mín og stakk
upp á því að ég klæddi mig í sí-
gaunabúning og kæmi fram sem
spákona, ásamt honum í klúbbn-
um um kvöldið.
Hann var satt að segja alveg
örvinglaður. Þetta var að vísu
glannalegt uppátæki, en það gat
líka verið gaman að því, ef það
heppnaðist. Það var 100 km leið
til klúbbsins, og við áttum að
vera komin á staðinn eftir tvær
klukkustundir. Það tókst.
Við staðnæmdumst á leiðinni
til þess að kaupa okkur tvenn
spil, og einnig tvö sígarettu-
munnstykki til skrauts. Við bár-
um líka á okkur dökkan farða
og ræddum um, hvernig við
skyldum haga okkur. Kunningi
minn ætlaði að kalla sig ,,Ciro“,
en ég átti að heita „Cléo“. Hann
ætlaði að vera sérfræðingur í
stjömuspám og litum, en ég átti
að vita allt um tölur og ástar-
kvæði. Hver viðskiptavinur átti
að draga spilin þrisvar sinnum,
til þess að okkur gæfist tóm
til að hugsa um hverju við ætt-
um að svara.
Þegar við sáum fjölmennið í
klúbbnum, urðum við heldur
lúpuleg. Við voram talsvert ó-
styrk, þegar við bragðum marg-
litum höfuðklútum yfir ljóst
hárið og hengdum ódýrt skraut
um hálsinn á okkur. Við gátum
naumast lyft handleggjunum;
við héldum dauðahaldi utan um
spilin og gengum inn í borðsal-
inn.
Gestimir þyrptust kringum
okkur. Það leið klukkustund áð-
ur en við gátum horft hvort á
annað yfir borðið, sem lýst var
með kertum. Eftir öllum sólar-
merkjum að dæma, virtust spár
okkar takast afbragðsvel, og við
hefðum sjálfsagt átt að vera
hreykin af því. En í stað þess
vorum við kvalin af efa. Það
getur bæði verið óþægilegt og
átakanlegt að hlusta á óánægju
og vandræði fólks meðan maður
starir á gimsteinum prýdd fing-
urgull þess. Ég held, að sálsýkis-
fræðingur þyrfti fimm mánuði,
ef ekki fimm ár, til þess að leysa
úr sumum þeim vandamálum
sem ég varð að hlusta á þetta
kvöld. Og samt á spákona að
geta ráðið fram úr öllum vanda
á fimm mínútum. „Ég sé það
í lófa yðar ...“, „Spilin segja
mér ...“, „Það er skrifað í
stjörnurnar .. .“.
Hve oft byggjast ekkí svip-
aðar fullyrðingar á telaufi, krist-
allskúlu eða skilaboðum f rá öðr-
um heimi! Það er ekki mikill
vandi að segja fólki það, sem
það vill heyra, og þegar það
krefst líka að fá að borga, hví
skyldi maður þá neita að taka
við peningunum? En hvað um
tjónið, sem maður kann að
valda, ? Eitt vanhugsað orð getur
haft þau áhrif á manneskju, sem
er veikluð fyrir, að hún fari að