Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 29

ÁST OG AÐLÖGUN
27
er eins og við er að búast. Við
verðum alltaf að hafa í huga,
að í hvert skipti sem við segj-
um við lítið barn: „Láttu þetta
vera“, „litlir drengir eiga að
sofa með hendurnar ofan á
sænginni“, „uss og svei og oj“,
völdum við barninu svolitlu, en
varanlegu, tjóni, sem á sínum.
tíma mun gera því örðugt fyr-
ir að lifa heilbrigðu kynlífi.
Þrátt fyrir alla fræðslu og
þrátt fyri allar tilraunir til
breytinga, er allt sem snertir
kynlífið ljótt og sóðalegt í aug-
um okkar, og þetta sjónarmið
innrætum við börnum okkar,
vitandi eða óafvitandi. Og við
gerum þetta á ótal vegu.
Sf börn lenda í áflogum úti
á götu, jafnvel Ijótum áflog-
um, t. d. þannig að tveir strák-
ar halda minni dreng meðau
sá þriðji slær hann hrottalega
í andlitið, þykir það að vísu
ekki fallegt, en þó er sjaldan
gert veður út af slíku, heldur
er það talinn óumflýjanlegur
og jafnvel nauðsynlegur þáttur
í uppeldinu, til þess að herða
börnin. En ef svo ber við að
nokkrar smátelpur verða fyrir
barðinu á kynferðislegri for-
vitni nokkurra eldri stráka, þá
kemst allt á annan endann.
Það er athyglisvert, að með
þessu móti innrætum við blygð-
unarlaust börnum okkar þá
skoðun að jafnvel ruddafengið
ofbeldi, sem beitt er í skjóli
aflsmunar, sé meinlaust í sam-
anburði við saklausan kynferð-
isleik.
Ef hermaður, nýkominn af
vígvellinum, segði frá reynslu
sinni í stríðinu, skýrði frá því
hvernig hann fékk heiðurspen-
ing fyrir hreysti, sern lýsti sér
í því að honum tókst með ein-
hverju stórvirku vopni að tor-
tíma nokkrum mannslífum, þá
mundi hann vera hylltur sem
hetja. En óhugsandi væri með
öllu að tvær manneskjur gætu
sagt frá kynferðisreynslu sinni,
þeirri innri sælu, þeirri djúpu
fullnægingu og yljandi blíðu
sem þeir urðu aðnjótandi í
kynferðislegu samlífi.
Það er mikið talað um að
hin tæknilega hlið kynlífsins
skipti ekki miklu máli, og að
þegar hin rétta ást kemur
muni hún hjálpa manni af stað
og bæta upp alla tæknilega
vankunnáttu, en menn gleyma
því að gegn þessu spornar urm-
ull fordóma, hræðsla, sektar-
vitund og aðrar rangsnúnar
tilfinningar, sem við höfum
innrætt börnunum og tekið í
arf frá foreldrum okkar. 1
æsku las ég safn af lífsreglum
fyrir unga menn, þar sem m. a.
stóð að þjálfa þurfi öll líffæri
líkamans til þess að þau geti
gegnt hlutverki sínu. Þetta eigi
þó ekki við um kynfærin, seg-
ir höfundurinn, því að þau séu
svo að segja fullsköpuð frá
upphafi. Það eimir enn eftir af
þessum hugsunarhætti hjá all-
mörgum. Menn telja minnkun