Úrval - 01.06.1953, Side 69

ÞEGAR MANNÆTUR GERÐU USLA 1 SKOTLANDI
67
öryggi á þjóðvegunum skozku.
Mönnum fannst líka ekki nema
eðlilegt, að nokkur mannslíf
tíndust í blóðhefndum og rán-
um. Öðruvísi gat það ekki verið.
En það vakti þó ugg og síðan
ótta, þegar menn komust að því,
að einmitt í þessu héraði hurfu
stöðugt fleiri og fleiri menn án
þess að til þeirra spyrðist. Mönn-
um var þetta með öllu óskiljan-
legt, þar sem enginn hafði hug-
mynd um hinar síauknu þarfir
Sawney Bean-f jölskyldunnar.
Nokkrum sinnum voru sendir
menn til að grennslast eftir
horfnum ættingjum eða ná-
grönnum, en margir þessara
manna komu heldur aldrei aft-
ur, og þeir sem komu aftur voru
jafnnær.
Fólk gerðist órólegt, og brátt
varð æsingin svo mikil, að yfir-
völdin gátu ekki hummað mál-
ið fram af sér. Byrjað var á í
varúðarskyni að hengja nokkra
aðkomumenn, sem grunsamlegir
þóttu, en voru í rauninni strang-
heiðarlegir og þarna staddir að-
eins af tilviljun. Ennfremur voru
réttaðir nokkrir gistihúseigend-
ur, einnig saklausir, aðeins fyr-
ir þá sök, að hinir horfnu höfðu
búið hjá þeim síðast. Menn grun-
uðu þá um að hafa myrt gest-
ina til fjár og síðan grafið þá
með leynd. Óbeinn árangur þess-
arar yfrið röggsamlegu réttar-
gæzlu varð sá, að næstum allir
gestgjafar í suðvestur Skotlandi
leituðu annars áhættuminni
starfa. Þetta hafði hins vegar
það í för með sér, að ferðamenn,
sem ætluðu frá Englandi til
Glasgow, völdu heldur veginn
um Edinborg, en hina gömlu
þjóðvegi í vestur Skotlandi. I
Galloway var nú næstum ógern-
ingur að fá hesta, mat eða gist-
ingu. Héraðið varð æ fátækara
og helzt leit út fyrir að það
legðist í eyði.
En nú leið varla nokkur vika
án þess að saknað væri eins eða
fleiri af þegnum konungs, og
orðrómurinn um þetta breiddist
hægt og hægt um allt landið.
Menn undruðust, hvernig slík
ósköp höfðu getað viðgengist ár-
um saman, og mörgum þótti
undarlegt, að enginn hinna grun-
uðuhafði játað á sig nokkra sök.
Þvert á móti höfðu þeir haldið
fast fram sakleysi sínu. Loks
sáu hinir skozku þjónar réttvís-
innar fram á, að viðleitni þeirra
mundi tilgangslaus — og fólu
forsjóninni að opinbera leyndar-
dóminn.
Sawney Bean og hans hyski
gat nú næstum hindrunarlaust
haldið áfram iðju sinni. Allur
ættstofninn — menn, konur og
hálfstálpuð börn — tóku þátt
í árásunum. Fyrir kom, að þau
lögðu til atlögu við sex vopnaða
menn, ef þeir voru fótgangandi,
en hinsvegar aldrei við meira en
tvo riddara í einu. Stigamenn-
irnir unnu verk sitt af mikilli
forsjá og gættu þess vandlega,
að enginn slyppi lifandi af þeim,
sem þeir komust í tæri við.