Úrval - 01.06.1953, Blaðsíða 74

72
ÚRVAL
sinna. Kengúrur eru félagslynd-
ar og lifa í hópum, 20—50 sam-
an. Þær eru jurtaætur og leita
sér næringar á graslendi eða
runnagróðri aðallega snemma á
morgnana eða í tunglskini; um
miðjan daginn hvílast þær og
leika sér. Uppáhaldsleikur þeirra
er hnefaleikur.
Hönd stórrar kengúru er með
fimm fingrum og mjög lík
mannshönd að lögun og stærð og
hún notar hana í hnefleikum
sínum líkt og drengur, sem er
að byrja nám í hinni „göfugu
sjálfsvarnarlist". Þegar tvær
kengúrur eigast við, halda þær
höndunum í vamarstellingum
þétt við bringuna, milli þess að
þær leita höggstaðar og greiða
löðrungana. Við hnefleika sína
sitja þær á hækjum sér og
styðjast við halann. Þegar þær
hafa skipzt á nokkrum höggum,
stíga þær skref aftur á bak og
taka sér hvíld. Kengúrur reiðast
sjaldan snoppungunum, og dýra-
fræðingar, sem þekkja lifnaðar-
hætti þeirra, hafa oft furðað sig
á því, hve samvizkusamlega þær
virðast fara eftir einhverjum
„leikreglum“ um lotur og hvíld-
ir, jafnvel þótt viðureignin
standi tímunum saman. Hnef-
leikar þeirra hafa aldrei annað
markmið en skemmtunina —■
leikinn sjálfan.
Flestir, sem hafa séð sýning-
arhnefleik milli kengúru og
manns, hafa haldið að dýrið
hefði notið mikils undirbúnings
undir slíka sýningu, en aðal-
galdurinn hefur verið að kenna
dýrinu að sparka ekki með aft-
urfótunum. Á afturfæti kengúr-
unnar eru f jórar tær, en náttúr-
an hefur dregið svo úr vexti
þriggja þeirra, að þær geta varla
kallast því nafni. 1 stað þess hef-
ur ein þeirra stækkað og eflst
svo gífurlega, að tröllaukin má
heita. Hún líkist mest risavöxn-
um spora, með bognum og hár-
beittum oddi. I eðli sínu er keng-
úran gæflynd, en þegar „gamli
maðurinn" — eins og fullþrosk-
uð karldýr kallast á alþýðumáli
■— á í vök að verjast, getur hann
skipt ham og orðið að voðalegu
óargadýri. Þá setur hann sig í
stellingar með halann að bak-
hjalli, heldur kreptum hnefun-
um að bringunni og sparkar eld-
snökt til óvinarins með aftur-
löppinni. Og það er högg, sem
um munar, ef það hittir marks;
eitt þeirra nægir til að stein-
drepa hund eða mann.
Oftast reynir kengúran að
koma sér hjá þessari nauðvörn,
enda getur hún venjulega kom-
izt undan öllum skepnum, sem
ásækja hana og flótti er hennar
eðlilegasta sjálfsvörn. Þegar
kengúra er að flýta sér, munar
hana ekkert um 9—10 metra
langstökk og hún getur haldið
út langalengi með 5—6 m
,,skrefum“. Á stuttum sprettum
nær hún allt að 80 km hraða
á klukkustund.
Fyrst eftir að hvítir menn
settust að í Ástralíu, reyndu
þeir að veiða kengúrur með refa-