Úrval - 01.06.1953, Síða 84

82
ÚRVAL
.meira og þeim var sýnilega
frjálst að ganga inn. Það hlakk-
aði í Hubert. Þessi kynlega
spurning um Búkarest var eins
konar kenniorð. Þetta var efni-
leg byrjun.
Salurinn var ekkert ýkja stór,
með veitingaborði fyrir enda. I
hinum endanum var ógeðslegur
svertingi að hamast á píanói.
Fyrir miðju var örlítið autt
svæði og voru þar nokkur pör
að dansa. Hinir sátu við lítil
borð á víð og dreif. Má vera að
þarna hafi verið nokkrir Rúm-
enar. Vafalaust var loftslagið
balkanskt, því að það var ákaf-
lega mollulegt, þrungið margvís-
legu þef og svælu. En flest fóik-
ið virtist tilheyra stöðum miklu
nálægari en Búkarest, og marg-
ir voru dálítið svalir á svip-
inn. Hafi Hubert langað í
skuggalegan félagsskap, þá var
hann hér. Og þegar til kastanna
kom, leizt honum alls ekki á
hann. Og þó, þetta var vissu-
lega ævintýri.
Herra Lux tróðst að borði
nálægt barnum og Hubert fylgdi
á eftir. „Láttu hattinn og frakk-
ann héma undir, Watson góð-
ur,“ sagði hann, „og hafðu gát
á þeim. Þess háttar á stundum
til að hverfa hérna. Og mundu,“
hvíslaði hann mynduglega, „að
ríghalda------í‘
„Kjafti,“ svaraði Hubert, sem
fylltist skyndilega dirfsku.
„Hæ, bravó!“ hrópaði hinn,
þegar hann leit upp. Ungur mað-
ur með pönnukökuandlit og
hvasseygur stóð við borðið. Tvær
stúlkur voru í fylgd með hon-
um, önnur rauðhærð, grönn,
fremur snotur, hin öskugul á
hár, en báðar ofmálaðar, klædd-
ar í ódýr efni og áberandi liti.
Einmitt kvenfólk af því tagi,
sem Hubert gat alls ekki skilið,
fjarlægt skáldsögu og leiklist.
Og hvað þeim flatnefjaða við-
vék, þá var hann ósköp óvið-
felldinn náungi. En herra Lux
heilsaði þeim öllum með mestu
virktmn.
„Jæja, Lux sæll,“ sagði sá
flatnefjaði kæruleysislega, um
leið og hann settist, „hvemig
gengur?“
Stúlkurnar heilsuðu herra
Lux og önnur þeirra, sú bjart-
hærða, klappaði honum á kinn-
ina. Þærsettust sín hvorum meg-
in við Hubert, mjög nálægt. Hann
var kynntur fyrir þeim. Sá flat-
nefjaði hét Meakin, sú rauð-
hærða Patsy og sú bjarthærða,
sem byrjuð var að þrýsta hand-
legginn á Hubert, var kölluð Dot.
Herra Lux pantaði viský handa
öllum og fór síðan að út-
skýra fyrir vini sínum Meakin,
hvernig gengi. Sýnilega var það
útskýring, sem ekki einungis út-
heimti laumulegar hvíslingar,
heldur einnig gaf tilefni til
margra kynlegra hneiginga og
bendinga. Á meðan héldu stúlk-
urnar áfram að sötra viskýið og
viðra sig upp við Hubert. Það
gerðu þær með því að færa sig
jafnvel enn nær honum en áður,
þrýsta arma hans, gæla við hann