Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 89

ÆVINTÝRI
en hann hristi höfuðið. Fyrir
honum var gleðskap næturinnar
lokið. Hann var búinn að fá
meira en nóg af þessu ævintýri.
Dot og Lillý birtust nú á ný,
ennþá óræstilegri en áður, og
steyptu sér yfir sígaretturnar
og viskýið, sem þær drukku úr
óhreinum glösum og blönduðu
lítt.
,,0-jæja,“ sagði Lillý og varp
mæðilega öndinni, um leið og
hún settist í eina stólinn, sem
gat nokkurn veginn rúmað
hana, „svona fer þetta stundum.
Þetta slær Rúmenana alveg
út, að minnsta kosti í viku eða
hálfan mánuð. Ég var nú líka
orðin þreytt á þessu, en þið,
elskurnar ?“
Dot kvað svo vera og hefði
líklega farið að teygja lopann
um þetta, hefði Meakin, sem
var orðinn dálítið órólegur, ekki
þaggað niður í henni. „Heyrið
þið þetta?“ sagði hann lágt.
Þau hlustuðu öll í ákafa, star-
andi hvort á annað. Einhver var
að koma upp stigann. Dot hljóp
til og slökkti ljósið. Þau sátu
öll og héldu niðri í sér andanum
í myrkrinu. Hubert fannst hann
ætla að kafna. Hann gat heyrt
hjartað hamast í brjósti sér.
Fótatakið nam staðar við
dyrnar. Lykli var snúið í
skránni. „Ékki það, nei. Ekki
það, nei“ sagði hlakkandi rödd,
og síðan var ljósið kveikt. Hu-
bert sá tvo menn standa í gætt-
inni. Annar var hinn skugga-
legi Tommy. Hinn var hærri og
eldri maður, króknefjaður og
svolítið rangeygður. Þeir gengu
inn og lokuðu dyrunum á eftir
sér.
„Áttuð ekki von á okkur,
býst ég við,“ sagði sá eldri glott-
andi. „Mjög ánægjuleg þessi.
óvænta heimsókn. Ó—nei hæg-
an, Meaky,“ hrópaði hann, þeg
ar Meakin hreyfði sig. „Þú
stendur kyrr.“ Og um leið dró
hann upp úr vasa sínum eitt-
hvað svart og gljáandi. Marg-
hleypu.
Dot rak upp lágt óp. Lillý
settist upp í stólnum, lítil augu
hennar urðu snör og athugul.
Meakin yppti öxlum og stóð
kyrr. „Hvað á þetta að þýða,
Jarvey?“ sagði hann rámur.
„Það veiztu sjálfur, Meaky,“
sagði herra Jarvey. „Ég veit
að þú ert með þá. Þú sleppur
ekki. Tommy hérna sá til Luxy.
„Rétt er það,“ sagði Tommy
og glotti.
„Ég er smeykur um, að Luxy
hafi hleypt á okkur lögreglunni,
til að þú kæmist burt með
þá,“ hélt herra Jarvey áfram
íhugull," en það tekst ekki, tekst
alls ekki. Þú hefur rétt aðeins
fengið tíma til að losa þig við
þá, en ég held þú hafir ekki gert
það. — Komdu með þá, pönnu-
kökusmettið þitt,“ bætti hann
við með skyndilegri og dólgs-
legri hörku, „út með þá strax,
eða ég skal laga þig til.“
„Ég er ekki með þá,“ tautaði.
Meakin. „Hef aldrei haft þá.“
„Leitaðu á honum, Tommy,‘c