Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 94

92
ÚRVAL
dugnaðarjaxl og kunni skil á
mörgu. Og hann var líka sam-
vizkusamur.
Stepan var jarðsettur, og það
var sungin sálumessa yfir hon-
um, eins og vera ber. Nastasia
var fríðleikskona og átti auk
þess talsvert til, enda gengu
karlmennirnir á eftir henni með
grasið í skónum. En hún var
enginn blábjáni og sagði við þá
alla:
„Enda þótt það geti verið
indælt að giftast aftur, þá verð-
ur það þó alltaf til þess, að börn-
in eignast stjúpföður.“
Og þess vegna létu þeir hana
í friði að lokum.
Stepan hafði séð vel fyrir
heimili sínu. Gott íbúðarhús,
hestar, kýr, fullar hlöður. Nas-
tasia var kona, sem kunni að
vinna, svo að börnunum hennar
leið vel og höfðu sannarlega ekki
ástæðu til að kvarta. En smám-
saman fór allt að ganga erfið-
legar. Því að hvemig getur ein-
stæðingskona með ungbörn lát-
ið gjöld og tekjur standast á?
Þessvegna fóru ættingjar Nas-
tasiu að nudda í henni:
„Seldu skrínið! Hvað hefur þú
að gera við það? Það nær engri
átt að eiga hluti, sem maður
notar ekki. Þegar Tanjusjka er
orðin stór, vill hún áreiðanlega
ekki sjá þetta stáss. Það hentar
henni ekki. Svona hluti hafa
bara fínir menn og kaupmenn
ráð á að eiga. Okkar líkar geta
verið ánægðir, ef þeir eiga belti.
Og þetta eru hlutir, sem fólk
borgar vel fyrir.“
Þeir reyndu sem sagt að koma
vitinu fyrir hana. Og kaupend-
ur fóru að sveima kringum hana
eins og krákur kringum bein.
Það var alltaf einhver staddur
hjá henni og vildi eiga viðskipti
við hana. Einn bauð hundrað
rúblur, annar tvö hundruð.
„Við kennum í brjósti um
bömin þín,“ sögðu þeir, „og við
höfum mikla samúð með þér,
af því að þú ert ekkja.“
En hvernig sem þeir reyndu
að lokka veslings konuna, þá
gekk hún ekki í gildruna.
Nastasia mundi vel eftir því,
sem gamli námuverkstjórinn
hafði sagt — að hún skyldi ekki
láta skrínið fyrir gjafverð. Og
svo var það líka gjöf unnustans
og endurminning um eiginmann-
inn. Og ofan á allt bættist svo
það, að yngsti telpuhnokkinn
hennar fór að gráta beiskum
tárum og biðja:
„Góða mamma, seldu það
ekki! Góða mamma, seldu það
ekki! Gefðu mér það heldur, svo
að ég geti átt það til minning-
ar um hann pabba!“
Stepan hafði nefnilega látið
eftir sig þrjú börn. Tvö þeirra
voru drengir. Þeir voru eins og
önnur börn; en um telpuna var
því raunverulega þannig varið,
að hún líktist hvorki föður sín-
um né móður. Jafnvel meðan
Stepan lifði, þegar hún var bara
smáangi, kom það fyrir, að fólk
furðaði sig á þessu stúlkubarni.