Úrval - 01.06.1953, Síða 97

SKARTGRIPASKRlNIÐ
95
hné niður. Bóndinn rak upp óp.
Hann kastaði frá sér öxinni og
greip báðum höndum um aug-
un, eins og hann hefði brennt
sig.
„Æ, guð minn góður, ég er
blindur! Æ, ég er orðinn blind-
ur!“ hrópaði hann og neri á sér
augun.
Tanjusjka sá, að eitthvað
gekk að náunganum, og spurði
hann:
„Hvernig komstu inn, karl
minn, og hvað ætlaðir þú að gera
við öxina?“
En hann stundi bara og nudd-
aði á sér augun. Það lá við að
Tanjusjka kenndi í brjósti um
hann. Hún fyllti ausu af vatni
til þess að gefa honum. En mað-
urinn hratt henni frá sér og
sneri baki að dyrunum. „Nei,
komdu ekki hingað!“ sagði hann
þar sem hann stóð í anddyrinu
og fyllti út í dyrnar, svo að Tan-
jusjka gæti ekki komizt út.
En Tanjusjku datt ráð í hug —
hún stökk út um gluggann og
hljóp til nágrannanna. Þeir
fylgdu henni heim og fóru að
spyrja manninn, til þess að kom-
ast að því hver hann væri og
hvert væri erindi hans. Hann
stamaði dálítið, þegar hann fór
að skýra frá því, að hann hefði
átt leið þarna framhjá og hefði
ætlað að biðja um ölmusu, og
þá hefði eitthvað farið í aug-
un á sér.
„Það var eins og ég hefði
blindast af sólskini. Ég er viss
um, að ég er orðinn blindur. Ef
til vill er þessi hræðilegi hiti or-
sökin.“
Nábúarnir slepptu förumann-
inum ekki fyrr en Nastasia kom
heim. Þegar hann stóð fyrir
framan hana og syni hennar,
endurtók hann sömu söguna og
hann hafði sagt nágrönnunum.
Nastasia sá, að engu hafði ver-
ið stolið og vildi ekki láta mál-
ið fara lengra. Maðurinn fékk:
að fara og nágrannarnir héldu
í humátt á eftir honum.
Nú sagði Tanjusjka móður
sinni frá því, sem skeð hafði.
Nastasia skildi strax, að hanrt
hafði ætlað að ræna skríninu.
En það var greinilegt, að það var
ekki svo auðvelt að stela því.
Hún hugsaði með sér:
„Við verðum að minnsta kosti
að fela það betur.“
Og hún tók skrínið og gróf
það niður í kjallarann, án þess
að Tanjusjka og drengirnir
vissu.
Aftur þurfti móðirin og sjmir
hennar að fara að heiman. Nú
hafði Tanjusjka ekki skrínið
lengur til þess að skemmta sér
við. Henni leiddist. En allt í
einu var sem einhver ylur færi
um hana. Hvaðan kom hann?
Hún leit í kringum sig; henni
sýndist loga undir gólfinu. Tan-
jusjka varð hrædd — gat verið
kviknað í? Hún leit niður í kjall-
arann. Það var bjarmi í einu
horninu. Hún náði í fötu og ætl-
aði niður. En það var enginn
eldur laus og enginn var reyk-
urinn. Hún gróf niður í gólfið,