Úrval - 01.06.1953, Síða 100

98
tíR. VAL
Tanjusjka lét ekki segja sér
það tvisvar. Hún hlóð á sig
skartgripunum, og konan hrós-
aði þeim mjög.
„En hvað þetta er fallegt,
elsku barnið mitt, en hvað þetta
er fallegt! Maður þarf bara að
laga það ofurlítið.“
Hún færði sig nær og fór að
þukla á gimsteinunum með
fingrunum. Hún setti nokkra af
skartgripunum á sig, og í sama
vettfangi var eins og ljómi þeirra
yrði allur annar. Þá sagði konan
allt í einu:
„Stattu bein, barnið gott!“
Þegar Tanjusjka hafði gert
það, fór konan að strjúka henni
varlega um hárið og bakið.
Stúlkan einblíndi á hana, og þá
sagði konan:
„Þú átt að snúa þér við, svo
að þú sjáir mig ekki. Horfðu
svo aftur fram og taktu eftir
því sem skeður, en segðu ekkert.
Jæja þá, horfðu nú!“
Tanjusjka sneri sér við. Gengt
henni var salur og hún hafði
aldrei á ævi sinni séð neinn slík-
an. Ekki í kirkjunni og ekki
heldur annarsstaðar. Loftið
hvíldi á tígulegum malakítsúl-
um. Veggirnir voru líka þaktir
malakíti í mannhæð frá gólfi,
og loftið var skreytt mynztri úr
sömu steintegund. Andspænis
Tanjusjku — alveg eins og í
spegli —- stóð svo fögur kona, að
önnur slík þekkist hvergi nema
í ævintýrum. Hár hennar var
svart eins og nóttin og augun
græn. Hún bar ógrynni gim-
steina og var klædd í skínandi
grænt flauel.
Hún var algerlega óþvinguð
og eðlileg í fasi. Námukonurnar
okkar myndu roðna af blygðun
að hlaða svona á sig. En þessi
græna vera stóð þarna svo
róleg, að það var eins og ekk-
ert væri eðlilegra. Salurinn
var fullur af fólki. Karlmenn-
irnir voru í viðhafnarklæðum,
hlaðnir gulldjásnum og heið-
ursmerkjum. Sumir báru skraut-
ið framan á sér, aðrir aftan á
sér, og nokkrir voru með gull-
flúr á báðum síðum. Þeir virtust
vera tignastir. Konur þeirra
voru líka þarna í salnum. Þær
voru með bera handleggi og
flegin brjóst og höfðu skreytt
sig með kynstrum af gimstein-
um. En hvað var það saman-
borið við þá græneygðu! Eng-
in jafnaðist á við hana.
Við hliðina á þeirri græneygðu
stóð ljóseygður karlmaður.
Augu hans skutu gneistum og
hann var úfinn kringum eyrun
eins og íkorni. Klæðnaður hans
gerði mann alveg ruglaðann í
höfðinu. Maður tók varla eftir
gullskrautinu sem hann bar,
svo þakinn var hann af glitr-
andi gimsteinum. Og þeir voru
svo stórir, að maður hefði get-
að leitað í tíu ár án þess að
finna aðra slíka. Þetta var auð-
sjáanlega námueigandinn. Og
þessi íkorni var allur á hjólum
kringum þá græneygðu. En hún