Úrval - 01.06.1953, Blaðsíða 102

100
tJRVAL
garðsþjónninn hefði fengið ausu
af heitu vatni yfir sig.
Hann hljóp sína leið eins og
barinn rakki og fnæsti:
„Dálagleg stúlka að tarna.
Hún er ekkert annað en græn-
eygður steingervingur! Ég hef
aldrei séð annað eins!“
En þótt þjónninn hvæsti, þá
sveið honum samt, og seinna
gat hann alls ekki gleymt hve
fögur Tanjusjka hafði verið. Það
var eins og hann hefði orðið
bergnuminn — hann var alltaf
að ganga framhjá húsinu henn-
ar, þótt ekki væri til annars en
að gægjast inn um gluggann.
Um helgar áttu flestir námu-
piltamir eitthvert erindi á þessar
slóðir. En þótt vegurinn lægi
alveg framhjá glugganum, kom
enginn auga á Tanjusjku.
Loks fóru grannkonurnar að
skensa Nastasiu.
„Það er slæmt, að hún Tat-
jana þín skuli líta svona stórt
á sig. Hún á engar vinstúlkur,
og hún lítur ekki á piltana. Hún
sættir sig víst ekki við annað
en prins, eða ætlar hún kannski
að ganga í klaustur?“
Slíkum ávítum svaraði Nas-
tasia aðeins með því að and-
varpa:
„Ég skal segja ykkur, konur,
ég veit ekki sjálf hvað ég á að
halda. Dóttir mín var bæði skyn-
söm og sanngjörn hér áður. En
flökkukerlingin hefur heillað
hana. Ef maður reynir að tala
við hana, þá tekur hún bara
upp töfrahnappinn og steinþeg-
ir. Ég ætti eiginlega að kasta
þessum bölvuðum hnappi út
á öskuhaug. En hann hefur
líka sína kosti. Hvenær sem
silkiþráðurinn fer í flækju eða
eitthvað svoleiðis kemur fyrir,
þá þarf hún ekki annað en að
líta á hnappinn. Hún hefur líka
sýnt mér það. Ég er bara orð-
in svo sjóndöpur, að ég sé ekki
neitt. Maður ætti auðvitað að
taka í lurginn á stelpunni — ef
hún væri ekki svona myndarleg
í höndunum. Þið vitið vel, að
maður lifir ekki á öðru en vinn-
unni. Ég hugsa og hugsa og
ávíta hana. En svar hennar er
alltaf það sama: „Mamma, ég
veit að ég hef ekki fundið þann
rétta enn. Ég get ekki heitbund-
izt neinum hér, oð mig langar
ekkert til að daðra. Hversvegna
má ég ekki vera í friði? Ég geri
þó engum neitt mein með
þessu?“ Þannig talar hún.“
En það var að minnsta kosti
ekki erfitt að lifa. Hannyrðir
Tanjusjku voru ákaflega eftir-
sóttar. Það bárust ekki einungis
pantanir úr sveitinni og frá
næstu borg, heldur líka lengra
að, þar sem fólk hafði frétt um
hana, og það borgaði vel. Það
þurfti að vera duglegur karl-
maður, ef hann átti að geta unn-
ið sér eins mikið inn. Þó urðu
þau fyrir óhappi, því að það
kviknaði í hjá þeim eina nótt.
Hesturinn, kýrin, verkfærin og
allt annað brann inni. En skrín-