Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 103

SKARTGRIPASKRlNIÐ
101
inu tókst Nastasiu að bjarga.
Þá sagði hún:
„Nú þýðir þetta ekki lengur.
Við verðum að selja skrínið.“
Synimir vom á sömu skoðun.
„Seldur það, mamma. En bara
ekki of ódýrt.“
Tanjusjka horfði í laumi á
hnappinn sinn. Þar birtist sú
græneygða og kinkaði kolli:
Seljið það bara! Tanjusjka
var örvingluð. En hvað átti hún
að taka til bragðs. Sú græneygða
myndi hvort sem var hrifsa til
sín gjafimar hans föður hennar.
Stúlkan andvarpaði.
„Það verður víst ekki hjá því
komizt að selja það,“ sagði hún
og gat ekki fengið af sér að
horfa á djásnin í síðasta sinn.
Þau voru ekki fyrr búin að
ákveða að selja en kaupendur
komu hvaðanæva að. Hver veit
nema einhver hafi blátt áfram
kveikt í húsinu til þess að kom-
ast yfir skrínið! Það vantaði
ekki velviljann hjá fólki.
Mönnum var nefnilega Ijóst, að
bömin voru ekki orðin fullvaxta,
og vildu því borga ríflega. Það
voru boðnar fimm hundmð, sjö
hundmð og allt upp í þúsund
rúblur; það var nóg af pening-
um í námuþorpinu.
En Nastasia vildi fá tvö þús-
und. Menn hækkuðu tilboðin.
Enginn vildi láta annan vita hve
hátt hann bauð. Það kom ekki
til mála að bindazt samtökum
gegn henni. Hér var um dýr-
grip að ræða, sem enginn vildi
láta sér úr greipum ganga. Og
einmitt þegar þeir sóttu sem
fastast að henni, var ráðinn
nýr námustjóri.
Það var sagt að hann kæmi
frá útlöndum, og það var eins og
hann kynni öll tungumál heims-
ins, en lélegastur var hann í
rússneskunni. Eina orðið, sem
hann gat borið sæmilega fram
var — lurkur. Og því erfiðara
sem hann átti með að gera sig
skiljanlegan, þeim mun oftar
öskraði hann — lurkur. Þess-
vegna fór fólk að kalla hann
Lurk.
1 rauninni var Lurkur ekki
sem verstur. Þó að hann öskr-
aði mikið, var hann enginn harð-
stjóri. Það var eins og hnúta-
svipan hefði aldrei verið til hjá
okkur. Það lá við að fólk kenndi
í brjósti um hann.
Um þessar mundir var gamli
námueigandinn orðinn svo las-
burða að hann gat varla staðið
á fótunum. Þessvegna vildi hann
gjarna gifta son sinn einhverri
greifadótturinni. Nú átti sonur-
inn ástmey, sem hann var ákaf-
lega hrifinn af. Hvað átti að
gera við hana? Það var ekki
gott að vita. Og hvað myndu
meyjamar, sem hann leitaði
gjaforðs hjá, segja? Gamli
námueigandinn reyndi að koma
ástmey sonarins í tæri við
hljóðfæraleikara, sem hann
hafði í þjónustu sinni. Þessi
maður kenndi syninum að leika
á hljóðfæri og tala útlend tungu-