Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 13

Mæðginin mösuðu saman frammi í eldhúsl
meðan hann sat inni í stofu, hugsandi,
einmana og önuglyndur.
Smásaga
eftir Xove Ditlevsen.
HANN lá í rúmi sínu og horfði
alvarlegum, einbeittum
augum á konu sína sofandi, eins
og hún væri reikningsdæmi, sem
hann þyrfti að leysa áður en
hann gæti snúið sér að öðru.
Honum hlýnaði alltaf svolítið
um hjartarætur rétt áður en
hann vakti hana á morgnana.
En sú tilfinning leið fljótt hjá,
og hún fékk sjaldan að kynn-
ast henni. Hann heyrði dreng-
inn læðast um í barnaherberg-
inu og tala lágt við sjálfan sig.
Hann sneri sér upp að veggn-
um og kallaði: „Jæja, Ester,
klukkan er átta ..."
Þetta var hin venjulega
morgunkveðja hans. Ein skyld-
an, sem hann af ókunnri ástæðu
hafði tekið á sig, var að láta
kenna kulda og vott ásökunar
í framkomu gagnvart f jölskyld-
unni; það átti að sýna afstöðu
hans til tilverunnar í heild og
styrkja hann í þeirri skoðun
hans á sjálfum sér, að hann væri
maður sem léti skynsemina ráða
og fyrirliti alla tilfinningasemi.
Hann hafði ekki mynd af konu
sinni á skrifborðimi sínu, og
var ekki, eins og starfsbræður
hans, með smámyndir á sér af
afkvæmi sínu, sem hann sýndi
í tíma og ótíma. Á hinn bóginn
voru þau mæðginin sjaldan úr
huga hans, en hvers eðlis tengsl
hans við þau voru, gat hann ekki
gert sér grein fyrir og jafnerfitt
átti hann með að greina þau
sundur; þau voru eins og skugg-
ar í honum sjálfum, hugarfóst-
ur sem hann gat ekki losað sig
við, tilorðin af veikleika í hon-
um, sem hann reyndi af öllum
mætti að sigrast á. Þau stóðu í
vegi fyrir ráðagerðum hans og
gerðu hann annars hugar og
uppstökkan einmitt þegar hon-
um reið mest á að einbeita kröft-
um sínum. Oft hugsaði hann:
líf mitt hefði orðið allt öðru-
vísi, ef þau hefðu ekki verið.
Hann var ungur stúdent þegar
hann kynntist Ester. Hann var
ekki viss um, hvort hann mundi
hafa kvænzt henni, ef þess hefði
ekki skyndilega gerzt brýn þörf.
Þá spurningu hafði hann lagt
fyrir sig oft á dag án þess að
geta nokkurn tíma svarað henni,
og án þess að hugleiða hvers
2*