Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 90

88
ÚRVAL
inghjónin —Hún þagnaði.
„Nú, hvað er að hjá þeim?“
spurði ég.
„Hg veit það ekki; en það er
eitthvað. Allan lítur illa út, en
hann er ekki heldur frískur.
Kannski það sé móðir hans. Hún
vill að þau skilji.“
Ég minntist frú Harding.
„Þá hefur Magga áreiðaníega
nóg á sinni könnu,“ sagði ég.
„Við höfum það öll. Vetur-
inn er að ganga í garð. Hann
verður erfiður fyrir marga sem
eru kvíðafullir og einmana."
#
Svo kom hún að aðalatriðinu
— það var stóra hlaðan, sem
stóð rétt fyrir utan þorpið. Hún
vildi breyta hlöðunni í einskon-
ar félagsheimili þar sem hægt
væri að koma saman, spila og
dansa á kvöldin. Á daginn átti
hlaðan að vera barnaheimili.
Hún hafði hugsað þetta allt út
í yztu æsar og nú vildi hún fá
samþykki mitt.
„Að vera eða ekki —?“ Hún
brosti til mín. Svo að hún var
þá farin að lesa Shakespeare.
#
Félagsheimilið var óskabarn
Rústu og hún barðist fyrir því
með oddi og egg. Hún beitti
ýmist blíðmælum eða hörku unz
heimilið var komið upp. Ég
býst við að harkan hafi reynzt
henni bezt. Piltarnir urðu að
lesa á næturnar til þess að vinna
upp tímann sem fór í smíði fé-
lagsheimilisins. Það var erfitt
fyrir þá, því að þeir voru orðnir
óvanir bóknámi eftir margra ára
hlé. En þeir smituðust af áhug-
anum í Rústu.
Kvenfólkið slapp ekki heldur.
Hún hóaði því saman í dagstof-
una sína og þar voru saumuð
gluggatjöld úr hinu og þessu —
það var skynsamlegast að vera
ekki að forvitnaðst um hvað það
var. Hún bauð oftast upp á kaffi
og kökur — hún gat sem sagt
brugðið mútum fyrir sig — og
smámsaman fór að bera á meiri
félagshyggju í þessum ósam-
stæða hóp.
Konurnar voru síður en svo
hrifnar af Rústu. Þær komu til
mín í skrifstofuna og kvörtuðu
yfir því hve hún væri ráðrík og
orðhvöss. Alice Field var meðal
þeirra. „Hún hefur svo ljótt í
munninum,“ sagði hún reið. En
hún varð að játa, að Rústa væri
dugleg og að félagsheimilið væri
gott málefni.
„Hún vill halda vígsluhátíðina
um jólin“, sagði Jim við mig
eitt sinn þegar ég rakst á hann
af hendingu. „Og þegar Rústa á-
kveður eitthvað, þá bregst það
ekki. Hún verður forstjóri á end-
anum. Hún er líka farin að búa
sig undir það, meira að segja
farin að lesa Shakespeare. Hún
býst við að það geti komið sér
vel að vita eitthvað í honum þeg-
ar þar að kemur.“
Hann var ósanngjarn, og ég
býst við að honum hafi verið
það ljóst. Hann hló skömmustu-
lega. „Að minnsta kosti kemur