Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 97

HETJUK 1 STRlÐI OG FRIÐI
95
úr bókasafninu og bað mig fyrir
skilaboð —“
Ég heyrði ekki hver skilaboð-
in voru, því að þær voru farnar
fram í eldhúsið. Ég átti erfitt
með að sætta mig við þá stað-
reynd, að Dóra hefði logið. Jim
var ljóst, að ég vissi það. Hann
gaut til mín augunum og brosti
vandræðalega. En hann sagði
ekki orð. Við biðum þögulir unz
Rústa kom aftur með hlaðinn
bakka. Árásin á ísskápin hafði
ekki verið árangurslaus. Kaldur
kalkúnhani, kartöflustappa, ost-
ur og bjór. Laun eiginmannsins
hrukku áreiðanlega ekki fyrir
svona kræsingum.
*
Það var ekki aðeins kvef sem
ég hafði fengið, það var inflú-
ensa. Hún var að ganga í þorp-
inu og gerði mikinn usla. Loks
varð ég að fara í rúmið með hita
og beinverki. Konan, sem eldaði
fyrir mig og annaðist önnur hús-
störf, hætti allt í einu að koma
þegar ég var búinn að liggja í
tvo daga. Hún var sjálfsagt lögzt
líka. Eg sneri mér til veggjar
og bjó mig undir hungurdauð-
ann. Ofan á allt annað bættist
það, að blindbylur skall á og
snjónum kyngdi niður. Akveg-
urinn heim að húsinu mínu varð
ófær og ég var einangraður eins
og á eyðiey. En ég tók mér þetta
ekki nærri. Ég var búinn að
missa áhuga á öllu, jafnvel hve
háan hita ég hafði.
Að kvöldi þriðja dags, þegar
veðurofsinn buldi á húsinu, og
ég lá þjáður og máttfarinn í
rúminu, heyrði ég allt í einu
einhvern hávaða niðri, glugga
var skellt aftur og fótatak
heyrðist í stiganum. Þegar ljósið
var kveikt og ég sá Rústu standa
í dyrunum, varð ég alls ekkert
forviða. Var það kannski ekki
henni líkt að fara út í svona
veður og brjótast inn um læst-
ar dyr? Hún var í gömlum her-
mannajakka og skíðabuxum og
sýndist hærri en hún var í raun
og veru. Ég verð að viðurkenna,
að mér leizt prýðilega á hana
í þessum búningi. Einveran,
myrkrið og sannfæringin um
að allir hefðu gleymt mér og
enginn hirti hót um mig, þó að
ég hefði eytt starfskröftum mín-
um í annarra þágu um langa
ævi, hafði farið ver með mig
en inflúensan. En ég sagði:
„Hvernig í ósköpunum gaztu
komizt hingað inn ?“ — tii þess
að sýna henni að ég væri ekki
alveg af baki dottinn. Hún virti
mig fyrir sér um leið og hún
fór úr gegnvotum jakkanum.
„Með vasahníf," svaraði
hún. „Það er enginn vandi að
stinga upp læsingu með vasa-
hníf. Þú ert mikið veikur, en
ég skal sjá um að þér líði betur
áður en ég fer.“
„Ég verð dauður þá,“ kveinaði
ég.
Hún lét sem hún heyrði ekki,
en tók strax til starfa. Hún fór
sér að engu óðslega, en var af-
kastamikil — þannig hefur hún
unnið í loftárásunum á London,