Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 37

BARN I VÆNDUM
35
frumburðurinn kemur víst sjald-
an f yrir tímann.
Upp á síðkastið er ég að sjálf-
sögðu orðin dálítið þung á mér
og á dálítið erfitt um svefn.
Ég veit ekki almennilega á hvora
hliðina ég á að liggja, það er
eins og anginn litli vilji koll-
steypast. Og um hádegið, eftir
matinn, syfjar mig ákaft og
vildi ég gjaman hafa góðan tíma
til að leggja mig, eins og lækn-
amir segja að hollt sé fyrir
okkur. Á kvöldin hef ég líka síð-
ustu mánuðina verið býsna
þreytt. Mig er hætt að langa til
að fara í bíó eða heimsóknir. Ég
svíkst jafnvel um að sækja
mæðraleikfimina, sem læknirinn
ráðlagði mér.
Ég þekki konur, sem sóttu
hana og þeim fannst þær hafa
gott af því. Flestar þeirra unnu
ekki utan heimilisins og þráðu
að koma út á meðal fólks öðru
hvoru. Þær fengu uppvörvun af
að tala við konur, sem eins var
ástatt um og þær. Þær endur-
nærðust af afslöppunaræfingun-
um og þeim þótti vænt um að
fá að sjá tímanlega þau húsa-
kynni þar sem fæðingin átti að
fara fram og fá nákvæmlega
skvrt fyrir sér allt. sem þær
áttu í vændum. Hjá mörgum
varð fæðingin líka mjög auðveld.
öðrum fannst þær hafa verið
blekktar: Fæðingin reyndist eft-
ir allt saman kvalafuíl.
Um mig er það að segja, að
ég þarf ekki á uppörvun eða
nýjum félagsskap að halda í
tómstundum mínum, heldur
næði, næði til að hvílast í sjálfri
mér og móka. Það eitt að fara
í kápu og lenda í þrengslum í
sporvagni finnst mér ofraun.
Sennilega ræður hér nokkru um
andúð mín í bemsku á leikfimi,
jafnvel þó að hér sé ekki um
eiginlega leikfimi, heldur af-
slöppun að ræða. Ég gæti án efa
neytt mig til að fara, en ég held
að til lítils sé að neyða sig til að
slappa af, orðin sjálf: nauðung
og afslöppun, em andstæður.
Ég veit að ég ber líka ugg í
brjósti. Það gerum við allar;
við vomm þannig uppaldar. Það
ríkti leynd um allt sem snerti
kynlífið þegar við voram börn.
Við voram aldar upp við —
kannski frekar með þögn en orð-
um — að líta á allt sem við kom
upphafi lífsins sem eitthvað ljótt
og blygðunarfullt. Þetta uppeldi
á vafalaust sinn þátt í að við
spennum vöðvana í fæðingar-
hríðunum, spymum á móti í stað
þess að slappa af, tefjum fyrir
í stað þess að hjálpa til.
Óttinn skapar spennu og
spennan veldur sársauka, segir
Read, höfundur hinnar nýju
kenningar um náttúrlega fæð-
ingu*). Án efa hefur hann rétt
fyrir sér. En ég veit líka, að
mikið af óttanum á sér of djúp-
ar rætur til þess að þær verði
upprættar með fyrirlestram og
afslöppunaræfingum. Sumum er
*) Sjá greinina „Barnsfæðingar
án ótta" í 2. hefti 8. árg.