Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 103

HETJUR 1 STRlÐI OG PRIÐI
101
eða kjark til að stía þeim sundur.
Rétt í þessu svifu þau Jim og
Dóra framhjá. Rústa lagði hönd-
ina á öxl Jims og þau Dóra snar-
stönzuðu.
„Eigum við að dansa einn
dans?“ sagði hún.
Ég horfði á þau — og einnig
Dóru, sem stóð við hlið mína.
Það var yndisleg sjón að sjá þau
dansa saman, unga manninn og
ungu konuna. Hvernig svo sem
Jim var innanbrjósts, hvaða
þjáningar sem hann leið, þá
dansaði hann óaðfinnanlega. Eg
sá að hann horfði í augu Rústu
og brosti eins og hann hefði tek-
ið eftir einhverju sem hann hefði
ekki séð lengi. Og Rústa brosti
á móti.
„Eru þau ekki falleg saman?"
sagði ég illgirnislega.
Dóra hrökk við.
„Jú,“ sagði hún. „Jú — auð-
vitað.“
•
Hafi ég lært nokkurn hlut á
langri ævi, þá er það hvenær ég
á að halda heim úr veizlum. Eg
veit því ekki hvað gerðist eftir
að ég fór. Ég get aðeins skýrt
frá því sem Trevor Field sagði
mér seinna.
„Við höfum víst haldið of
lengi áfram,“ sagði Trevor með
áhyggjusvip. „Það er vaninn hjá
okkur unga fólkinu. Svo vorum
við líka dauðþreytt og taugarn-
ar ekki í sem beztu lagi.
Allan Harding og Brent fóru
að rífast. Þeir voru í sömu her-
deild í stríðinu og það hefur
aldrei gróið um heilt með þeim
síðan. Ég áfellist ekki Harding.
Brent er óþokki og öllum er illa
við hann. En rifrildið var ekki
aðalatriðið. Harding er stór og
sterkur og hefur fengið heiðurs-
merki fyrir að sýna hugrekki í
stríðinu. Og þó var eins og hann
væri dauðhræddur við Brent.
Mér varð blátt áfram óglatt að
horfa á það. Og Brent gerði gys
að honum.
Allan reyndi að slá Brent —
það — var eins og þegar hrædd-
og reiður krakki er að dangla
í þann sem hann ræður ekki
við. Ég var að skilja þá þegar
Magga kom þjótandi: Hún var
líkust reiðri hænu sem reynir að
vemda veikan kjúkling, sem
gerður hefur verið aðsúgur að.
Hún þreif í Allan og dró hann
út úr þrönginni, en leit um leið
reiðilega til mín eins og ég ætti
sök á áflogunum. Hvort sem þú
trúir því eða ekki þá var Allan
háskælandi — þú veizt hvað það
er skemmtilegt að sjá fullorðna
karlmenn skæla eins og krakka.
Og hún sagði í sífellu:
„Hættu, góði, þetta er allt í
lagi. Ég er hjá þér. Þú þarft
ekki að vera hræddur, elskan
mín.“ Svo fór hún með hann
heim.“ Hann varpaði öndinni.
„Þetta var allt og sumt,“ sagði
hann. „En það var ekkert gam-
an að horfa á það. Það eyðilagði
skemmtunina fyrir mér.“
Skömmu eftir jólin komu
synir mínir. Andy og Bill, og