Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 82

80
ÚRVAL,
honum inn í skáp, mér til mik-
illar undrunar.
„Mig grunaði að búðarmað-
urinn væri að leika á mig,“ sagði
hún, „en ég var ekki viss um
það. Ég er ekki eins og Jim.
Hann veit allt. Ég verð að fara
að læra“.
„Þér munuð læra,“sagði ég.
Síðan tók hún skræpótt
gluggatjöld upp úr tösku og
spurði hvernig mér litist á þau.
Ég gaf lítið út á það.
„Jæja, þau verða samt að
duga,“ sagði hún. „Við verðum
að hafa gluggatjöld. Jim kynnt-
ist mér í London, þegar loftárás-
irnar voru mestar. Ég var í
kvennadeild hersins. Ég sparaði
saman dálitla upphæð. Þegar há-
skólinn gaf Jim kost á þessari
íbúð, ákvað ég að gera hana
reglulega snotra og notalega
fyrir hann. En ég hef víst keypt
eins og bjáni.“ Hún brosti til
mín.
„Jim læzt auðvitað vera him-
inlifandi. En undir niðri blöskr-
ar honum smekkleysið eins og
yður.“
Hún átti mynd af honum í
skrautlegum silfurramma.
Fyrsta verk hennar var að setja
hana á borðið þar sem birtan
var mest. Það var auðséð að hún
mat hann meira en allt annað.
Þetta var snotur piltur í ein-
kennisbúningi flughersins. And-
litið var fíngert, og það var eins
og það langaði til að hlæja, en
hefði gleymt hvernig ætti að
fara að því. Stúlkan fægði
rammann einu sinni enn með
kjólerminni.
„Er hann ekki dásamlegur?
Og góður. Þér getið ekki ímynd-
að yður hvað hann er góður.
Hann var búinn að fá háan
námsstyrk fyrir stríð — og var
orðinn höfuðsmaður 1 hemum
áður en maður vissi af. Hann er
alltaf í samkvæmum. Og ég
verð að fara með honum. Ég
verð að monta mig. Það er
hræðilegt fyrir karlmann að
eiga konu, sem ekkert, veit.“
Hún hafði byrjað á því að
kaupa bókaskáp, notað eintak
af Hruni Rómaveldis eftir Gibb-
on og nýjustu útgáfuna af
Shakespeare.
„Ég spurði afgreiðslumann-
inn í bókabúðinni, hvernig ég
gæti menntazt á sem stytztum
tíma,“ sagði hún, „og hann
sagði, að ef ég læsi þetta, myndi
helmingin af því og skildi f jórð-
ungin, þá væri ég orðin mennt-
uð. Var hann líka að gera gys
að mér?“
„Nei,“ sagði ég. „Það held ég
ekki.“ Ég gat ekki gert að því
að ég hló. Henni var alvara, en
þó hló hún góðlátlega að sjálfri
sér. Hún hafði áreiðanlega verið
álitlegasta stúlka þegar hún var
í einkennisbúningnum. Það var
ekki von að hann varaði sig á
því, að einkennisbúningur get-
ur verið hættulegt dulargerfi.
„Hann fékk taugaáfall, bless-
aður drengurinn," sagði hún.
„Það er víst kölluð orustu-
þreyta. Hann er orðinn frískur