Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 91

HETJUR 1 STRlÐI OG FRIÐI
89
hún öllu fram sem hún ætlar
sér.“
„Er það ekki eins með þig?“
sagði ég. „Framkvæmdir þú
ekki fyrirætlanir þínar? Fórstu
ekki sextíu árásarferðir?"
„Jú, auðvitað. Það var stríð.
Við vorum að drepa fólk og
ærengja heimili þess í rústir.
g gerði þetta eins og aðrir. En
lífið er öðruvísi — erfiðara að
mér finnst.“
*
Ég varð honum samferða
heim á leið. Hann var eitthvað
svo daufur í dálkinn að ég vildi
ekki skiljast við hann strax.
Veturinn var genginn í garð og
það var hráslagaleg þokusúld.
„Við héldum að við yrðum ham-
ingjusamir ef við kæmumst lífs
af úr stríðinu," hélt hann áfram.
„Það fór þá svona!“
„Það eru allir svartsýnir ann-
að veifið“, sagði ég. „Það er
eðlilegt og heilbrigt. Og það eru
líka margir hamingjusamir.
Tökum til dæmis Fieldhjónin. Og
þið Rústa eruð líka hamingju-
söm.“
„Það er allt í lagi með okkur“,
sagði hann. „Hún er bezta kon-
an í heiminum — alltof góð
handa mér. Það er erfitt að gera
mér til hæfis. Ég býst við að
námið hafi slæm áhrif á mig.“
Hann þagnaði skyndilega. Það
var eins og hann hefði ætlað að
segja mér frá einhverju, en hætt
við það. Svo muldraði hann: „Ég
hef ekki eins gott minni og áð-
ur.“
„Það lagast,“ sagði ég. „Minn-
ið er eins og vél. Það stirðnar
ef það er ekki notað. Maður
verður að fara sér hægt meðan
það er að liðkast.“
„Rústa ætlar að bjóða þræl-
um sínum upp á glas í kvöld,“
sagði hann. „Mig langar til að
þú komir líka.“
Það var einhver einmanaleiki
í rödd hans.
Ég fór, og sá ekki eftir
því. Litla dagstofan var svo full
af ungu fólki að maður tók ekki
eftir því sem ábótavant var.
Piltarnir voru í vinnufötum
sínum, óhreinir í framan og með
málningarslettur í hárinu. Og
þeir iðuðu af kæti. Rústa bar
gestunum hressingu og lá sann-
arlega ekki á liði sínu. Jim sat
á eldhúsborðinu og í dyrunum
andspænis stóð Dóra með hend-
ur fyrir aftan bak og beið þess
að hún gæti hjálpað til. En Rústa
lét hana ekki fá neitt tækifæri
til þess. Og brátt fóru þau Jim
og Dóra að gefa hvort öðru
auga og brosa. Nú brosti Jim
jafnvel með augunum. Það var
eins og hann yngdist upp.
Magga kom inn um eldhús-
dyrnar. Hún var ein síns liðs
og enginn virtist taka eftir
henni. Öllum var vel til hennar,
en hún átti í rauninni engan vin.
Það var eins og hún væri hrædd
við að tengjast vináttuböndum
við nokkra manneskju.
Ég fikraði mig nær henni. Ég
er fljótur að taka eftir því, þeg-
ar fólki líður illa. Hún leit til