Úrval - 01.06.1954, Blaðsíða 101

HETJUR I STRlÐI OG FRIÐI
99
með ilsig — en ég get barizt ef
ég er neyddur til þess.“ Eftir
andartaksþögn bætti hann við:
„Annaðhvort treysti ég fólki eða
ég treysti því ekki.“
Um jólin færðist kyrrð og ró
yfir þorpið. Það dró úr deilum
og ýfingum. Við hlökkuðum öll
til samkvæmisins á gamlárs-
kvöld, eins og Rústa hafði spáð,
— jafnvel Jim.
Breytingin á gömlu hlöðunni
hafði heppnast vonum framar.
Piltarnir höfðu fengið málningu
gefins og þessvegna orðið að
bjargast við marga liti. Af þeirri
ástæðu var heildarsvipurinn dá-
lítið óvenjulegur, en hins vegar
f jörlegur og lifandi. Rústu hafði
tekizt að útvega f jögurra manna
hljómsveit endurgjaldslaust.
Mat og aðrar veitingar lögðu
fjölskyldur í þorpinu til sam-
eiginlega.
Við komum öll sparibúin.
Þetta var sérstaklega hátíðleg
stund fyrir mig. Eg var sem sé
nýbúinn að frétta, að synir
mínir tveir, Bill og Andy, væru
lagðir af stað heimleiðis frá
Þýzkalandi. Það lá svo vel á
mér að ég vissi ekki fyrr en
ég var farinn að dansa gamlan
vals, svo að ekkert stóðst fyrir
mér. Ég bauð Möggu upp, af
því að Allan hreyfði sig ekki
frá barnum.
Það var ekki annað á boð-
stólum en öl og gosdrykkir, en
Allan og tveir aðrir höfðu tekið
kvöldið snemma. Þegar ég sveif
framhjá tók ég eftir því, að það
var þegar kominn sljóleikasvip-
ur á andlit hans. Hann var bú-
inn að steingleyma Möggu og
það dansaði enginn við hana.
Ekki svo að skilja að menn
hefðu ímugust á henni — hún
var bara ein af þessum stúlk-
um, sem enginn tekur eftir. Satt
að segja tók ég ekki heldur eftir
henni. Það var Rústa sem veitti
henni athygli og sá hvernig
henni leið. Og hún sendi mig
til liennar.
„Þú verður að gera skyldu
þína, Jumbó,“ sagði hún og var
fastmælt: „Dansaðu við veslings
stúlkuna og liggðu nú ekki á
liði þínu.“
#
Magga dansaoi þunglamalega
í fyrstu — hún gerði allt þung-
lamalega. Það var sama hvað
það var. Hún var alltaf að af-
saka sig. Ég held að hún hefði
helzt viljað hlaupa í felur, og í
hvert skipti sem við svifum
framhjá Allan, mændi hún á
hann með biðjandi augnaráði.
En það er erfitt að standast mig
þegar ég er búinn að ná mér á
strik. Brátt tók roði að færast
í vanga hennar og ljómi í augun.
Þegar ég leit á hana brosti hún
við mér.
„Þér eruð ákaflega góður,“
sagði hún.
„Af því að mér þykir gaman
að dansa við fallega stúlku?“,
sagði ég.
„Þér vitið að ég er ekki
falleg.“