Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 10

6
ÚRVAL
okkar. Ef við byrjum á „apa-
fóstrinu,“ eigum við þá að á-
lykta að ,,þroskaseinkunin“
sem við eigum tilurð okkar að
þakka hafi verið að verki í allri
tegundinni og ekki aðeins í
vissum einstaklingum? Að
mannapafóstur sem ,,óx að
stærð og öðlaðist hæfileika til
tímgunar" hafi ekki einn góð-
an veðurdag staðið uppi eitt í
heiminum með þá skelfilegu á-
byrgð á herðum sér að vera
upphaf nýrrar tegundar —•
mannkynsins?
Viljið þér rekja fyrir okkur,
í hinu myndríka máli yðar,
ævintýri apafóstursins — allt
frá því það kom fyrst fram og
til vorra tíma. Ég veit að með
þessari bón minni vík ég ögn
út af braut strangvísindalegrar
rökvísi, en ég vona samt að
þér færist ekki undan því að
benda okkur til fáeinna miða,
bæði í tíma og rúmi, jafnvel
þó að þér verðið að stikla á
hundruðum árþúsunda.
J. R.: Ég er hræddur um að
ógerlegt sé að svara fyrri
spurningu yðar því að hún
snertir almennar orsakir þróun-
arinnar. Ef þróunin hefur orðið
til við endurteknar stökkbreyt-
ingar (eins og margir líffræð-
ingar halda), þá varð mann-
kynið til — eins og raunar all-
ar aðrar dýrategundir — í ein-
um einstakling, þess sem stökk-
breyting varð í. Réttara væri
kannski að segja, að mann-
kynið hafi orðið til um leið og
fram komu tveir stökkbreyttir
einstaklingar, sem gátu átt sam-
an afkvæmi. Auðvitað hlýtur
breytingin úr epskri veru í
mann að hafa orðið við márg-
ar stökkbreytingar hverja á
eftir annarri, en við getum sagt
að tegundin hafi orðið til þeg-
ar síðasta ',,manngæfa“ stökk-
breytingin varð. Mín skoðun er
sú, eins og ég hef áður sagt,
að stökkbreytingar (eða að
minnsta kosti stökkbreytingar
eins og við þekkjum þær nú)
hafi ekki verið einu gerendur
þróunarinnar. En af því að ég
hef enga aðra kenningu fram
að færa, verð ég að viðurkenna
algera fáfræði mína um það
hvernig fyrsta mennska veran
varð til. Verið getur að gagn-
ger breyting hafi orðið í stofn-
inum og að mannkynið hafi
komið fram skyndilega í fjöl-
mörgum einstaklingum.
Um „ævintýrið“ sem þér báð-
uð um er það að segja, að ýms-
ar svipmyndir er hægt að gefa
úr því, en ekki verður hjá því
komizt að slá marga varnagla.
„Týndi hlekkurinn“.
Maðurinn er vissulega kom-
inn af dýri sem líktist apa. Við
höfum nægar sannanir þess að
til hafi verið apar sem voru
„æðri“ þeim er nú lifa, og einn-
ig menn er voru ,,óæðri“ þeim
sem nú lifa. Þessi millistigsdýr
— apamenn eða mannapar —
eru sífellt að koma fram í dags-