Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 113

„SIÐGÆÐI ÁN TRÚAR"
109
strákslegt: Hvar var hin misk-
unnsama, alvísa, guðlega þrenn-
ing, er saklaust og varnarlaust
fólk var milljónum saman múg-
myrt í gasklefum, fangabúð-
um, sprengjuárásum og víðar?
Hvar var þá hinn miskunnsami
guð, brjóstvörn lítilmagnans ?
Það er ókleift að hugsa sér, að
hann hafi þá stundina átt veru-
lega heima í hjörtum þeirra
manna, er nærri eða næst stóðu
þessum dæmaiausu rándýrsað-
förum. Og enn má spyrja: Hví
sendi guð ekki sínar öflugu
himnesku hersveitir, sem Krist-
ur getur um að tiltækar séu, til
að skakka leikinn? Nei, nei, eng-
in slík undur skeðu, engin
kraftaverk.
Þótt mannkynið færist einn
góðan veðurdag — hver einasta
sál — af völdum vetnissprengja
eða annarra strákslegra haturs.
aðgerða — hver mundi láta sér
til hugar kcma, vona eða trúa,
að við eigum þann guð, að hann
léti sig það nokkru skipta á
þann hátt að beita föðurlegri
forsjón sinni og almætti börn-
um sínum til bjargar, þótt í slík-
ar nauðir ræki ? Hvað segir sag-
an, ritningarnar, reynslan og líf-
ið? Nei, við eigum ekki svoleiðis
guð, að hann fari að skipta sér
af slíkum einkamálum. Honum
sést yfir smámunina, horfir lík-
lega of hátt.
Einhvern veginn finnst mér
hér ekki vera allt með felldu.
Það er eins og hér vanti ofur-
nauðsynlega hlekki í lífsnauð-
synlega framvindukeðju. Ein-
hverjar veilur hafa hlotið að
smeygja sér að, þegar í önd-
verðu. Við þykjumst þekkja
guð, hver hann er og. hvar.
Skyldi nú þessi þekking vera
komin á hið rétta stig, eða öllu
heldur hafa verið það frá önd-
verðu? Hefur hún þróazt eðli-
lega og frjálslega með mönn-
unum ?
Mundi ekki þörf á nýrri ogr
róttækari endurskoðun á þessu
alvörumáli? Við tileinkum guð-
dóminum alla völdustu og beztu
eiginleikana, -sem við kunnum
skil á — eins og vera ber, en
sennilega leggjum við öllu minni
áherzlu á að rækta og fullkomna
þessa sömu eiginleika með okk-
ur sjálfum.
Eitthvað nærri þessu held ég
að meinsemdin leynist. Guð er
okkur alla stund of fjarlægur-
og framandi — utan við lífið.
Kristur skipaði honum til sætis
á himnum uppi — á hið óræða
svið sveipuðu fjarrænum dular-
hjúpi. Á þessari sömu línu verð-
ur það svo til samræmis, að
Kristur sjálfur er að ófyrir-
synju prédikaður út úr lífinu,
til að viðhalda hinu breiða bili,
til að tendra hið fjarræna, yfir-
skilvitlega. En þetta var alla
daga þarflaust. Kristur var svo
mikið fyrir þetta líf, svo sannur
maður. að hann mundi örugg-
lega halda velli og lifa áfram
í verkum sínum án þess að
tengja þar við einstæða yfir-
náttúrlega fyrirburði, sem að