Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 65

Af> SKJÓTA FlL
61
voru sannfærðir um, að fíll-
inn yrði skotinn. Fólkið horfði
á mig eins og ég væri töfra-
maður sem ætlaði að fara
að leika listir sínar. Þeim geðj-
aðist ekki að mér, en með þetta
töfravopn í hendi var ómaks-
ins vert að horfa á mig stund-
arkorn. Og á samri stundu varð
mér ljóst, að ég yrði þrátt
fyrir allt neyddur til að
skjóta fílinn. Fólkið ætlaðist
til þess, ég átti ekki annars
úrkosti. Ég fann hvemig
þúsundfaldur vilji þess knúði
mig ómótstæðilega áfram. Það
var á þeirri stundu þegar ég
stóð þarna með byssuna í hönd-
unum sem ég skildi í fyrsta
skipti til hlýtar hve fánýt og
meiningarlaus var yfirdrottnun
hvitra manna í Austurlöndum.
Hér var ég, hvítur maður með
byssu í hönd, í fararbroddi fyr-
ir óvopnuðum hópi innborinna
manna, og virtist vera aðalper-
sónan í leiknum, en var í raun-
inni aðeins leikbiúða, sem lét
stjórnast af geðþótta hins gula
hóps. Þá fyrst skildi ég, að þeg-
ar hinn hvíti maður gerðist
kúgari, er það frelsi sjálfs sín
sem hann kúgar. Hann verður
einskonar uppstillt en efnisvana
sýnibrúða, eins konar mót hug-
taksins sahib* Ein forsendan
fyrir valdi hans er sem sé sú,
að hann sé alltaf og fyrst og
*) Orðið er indverskt og' þýðir
húsbóndi. Indverjar og aðrar þjóð-
ir í Suðausturlöndum nota það sem
samheiti fyrir hvita menn. — Þýð.
fremst mikill í augum hinna
innbornu, og þessvegna ei' hann
á sérhverri úr-slitastund neydd-
ur til þess að gera það sem hin-
ir innbornu ætlast til af hon-
um. Hann er með grímu og and-
lit hans lagar sig eftir henni.
Ég komst blátt áfram ekki hjá
því að skjótafílinn! Éghafðitek-
ið að mér að gera það um leið
og ég sendi eftir byssunni. Sahib
varð að haga sér eins og sahib;
hann varð að vera einbeittur,
láta sem hann vissi hvað hann
vildi og leysa verk sitt hiklaust
af hendi. Ekki kom til mála að
laumast burtu án þess að gera
nokkuð eftir að hafa farið alla
þessa leið með byssu í hönd
og tvö þúsund manns á hælun-
um. Nei, slíkt var óhugsandi!
Mannfjöldinn mundi hlæja að
mér. Og eins og líf allra hvítra
manna í Austurlöndum var líf
mitt þrotlaus barátta við hlát-
urinn.
En ég vildi ekki skjóta fíl-
inn. Ég horfði á hvernig hann
sló grasvöndunum í fætur sér
með þeim gerhugula öldungs-
svip sem einkennir fíla. Mér
fannst það hreint og klárt morð
að skjóta hann. Vissulega var
ég á þeim árum ekki með nein-
ar vangaveltur út af því að
drepa dýr, en ég hafði aldrei
skotið fíl og aldrei haft neina
löngun til þess. (Að vissu leyti
er verra að drepa stór dýr en
en smá.) Auk þess varð að
taka tillit til eiganda dýrsins.
Lifandi var fíllinn að minnsta