Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 63

AÐ SKJÓTA FlL
59
tauti gat komið við hann í þessu
ástandi, hafði farið að leita
hans, en farið í öfuga átt og var
nú dagleið í burtu og um morg-
uninn hafði fíllinn allt í einu
komið inn í borgina. Ibúarnir
höfðu engin vopn og voru alger-
lega hjálparvana. Fíllinn var
þegar búinn að eyðileggja einn
bambuskofa, drepa kú og ræna
nokkrar ávaxtabúðir. Hann
hafði einnig mætt sorpbíl borg-
arinnar. Bílstjórinn hafði foi'ð-
að sér út úr bílnum og tekið
til fótanna og þá hafði fíllinn
velt bílnum og rnölbrotið hann.
Innborni lögregluforinginn og
nokkrir indverskir lögreglu-
þjónar biðu mín á þeim slóðum
þar sem fíllinn hafði sézt. Það
var ömurlegt fátæktrahverfi:
hrörlegir bambuskofar með
stráþekjum úr pálmablöðum
stóðu í óreglulegri þyrpingu
utan í brekkuhalla. Ég man að
þetta var á molluheitum morgni
í byrjun regntímans. Við spurð-
um fólk hvert fíllinn hefði farið.
Eins og venjulega var ekki unnt
að fá greið svör. Það var gamla
sagan í Austurlöndum: lýsingin
getur virzt býsna ljós í f jarlægð,
en því nær sem komið er vett-
vangi sögunnar, því óljósari
verður hún. Sumir hinna inn-
bornu fullyrtu að fillinn hefði
farið í þessa átt, aðrir að hann
hefði farið í gagnstæða átt, og
enn aðrir kváðust engan fíl hafa
séð. Ég var farinn að halda að
sagan væri tómur uppspuni þeg-
ar við heyrðum óp og óhljóð
skammt í burtu. Gömul kona
kom hlaupandi fram á milli
tveggja kofa með reyrprik í
hendinni og æpti yfir sig kom-
in af hræðslu: „Forðið ykkur
börn! Undir eins!“ Og svo rak
hún af stað hóp nakinna barna.
Margar konur komu á eftir.
Allar æptu og smelltu í góm af
æsingi. Það hafði bersýnilega
gerzt eitthvað sem börnin máttu
ekki sjá.
Ég fór á bak við annan kof-
ann og sá þar dauöann mann
liggja í forinni. Það var Ind-
verji, svartur kúli, næstum nak-
inn og bersýnilega dáinn fyrir
aðeins fáeinum mínútum. Fólk-
ið sagði, að fíllinn hefði allt
í einu komið æðandi, gripið hann
í ranann, sett fótinn á hrygg
hans og þrýst honumniður. And-
lit mannsins hafði rist djúpt,
hálfs annars meters langt far
í mjúka, regnvota moldina.
Hann lá á maganum með kross-
lagðar hendur og höfuðið snúið.
Andlit hans var þakið auri, aug-
un galopin, tennurnar berar og
um munninn gretta óbærilegrar
þjáningar. (Það er ekki rétt
sem sumir segja að friður hvíli
yfir andlitum dauðra manna.
Flest þau lík sem ég hef séð eru
skelfileg ásýndum.) Þófar dýrs-
ins höfðu flett hörundinu af
bakinu. Strax og ég hafði séð
líkið sendi ég boðliða til vinar
míns í nágrenninu eftir fíla-
byssu. Ég var búinn að senda
frá mér hestinn, því að ég var
hræddur um að hann kynni að