Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 83

SJÁLFSICIPAÐA ÞERNAN OKKAR 1 SINGAPORE
79
þær Ama og Glókollur aldrei að
geta þess, að þetta hefðu nú
verið steyktir kakkalakkar,
marínerað músakjöt eða annað
þvíumlíkt. Ég lofaði þeim að
gera að gamni sínu. Og þó, hver
veit nema þeim hafi verið al-
vara?).
Næsti sigur minn var daginn
sem Ama kom að mér úti við
hliðið þar sem ég var að gefa
kínverskum og malajskum
börnum ís er ég keypti í ísvagn-
inum, sem ók framhjá. Það var
í fyrsta skipti sem Ama brosti
til mín. Mér hitnaði um hjarta-
rætur.
Nokkrum dögum seinna kom
hún inn í svefnherbergið þegar
ég var að setja spennur í hár
konunnar. Þegar ég var farinn,
spurði hún Glókoll um þetta.
Voru eiginmenn á Vesturlöndum
vanir að gera þetta fyrir konur
sínar? Glókollur hélt það nú —
sumir þvæðu jafnvel upp leir-
tauið. Því trúði Ama ekki, en
hún viðurkenndi með ólund, að
ef til vill væru samt til karl-
menn, sem ekki væru með horn
og klaufir.
En það var atburðurinn á
dýralækningastöðinni, sem réð
úrslitum. Komið hafði upp
hundaæði í Singapore og ég
sagði Ömu að fara með hund-
inn okkar, Sherlock, á stöðina
til að láta bólusetja hann. Ama
hafði yndi af að aka í bílnum
okkar, einkum ef hún sat aftur
í og skipaði bílstjóranum fyrir.
Hún klæddi sig upp á, fór í
svartar silkibuxur og hvítstífað-
an jakka, vatt gljásvart hárið
í hnút í hnakkanum og hengdi
á sig allt gullstáss sitt.
Hún kom aftur í öngum sín-
um. Einhver hrokafullur skrif-
finnur hafði neitað að láta bólu-
setja Sherlock, jafnvel gefið í
skyn, að Ama hefði stolið hon-
um. Hann heimtaði skilríki frá
eigandanum. Það var í eina
skiptið sem ég sá Ömu alveg
bugaða. Hún hafði „misst and-
litið“, eins og Austurlandabúar
kalla það.
Nú voru góð ráð dýr. Ég fór
með Ömu og hundinn út í bíl-
inn aftur, ók til stöðvarinnar,
ruddist fram fyrir langa biðröð
af fólki, sem beið eftir að fá
hunda sína bólusetta, tók hroka-
gikkinn,sem hafði móðgað Ömu,
til bæna og lét hann biðja hana
afsökunar. Ama, sem nú hafði
fengið ,,andlit“ sitt aftur, lagði
mér lið. Við unnum. Sherlock
var bólusettur á stundinni og
við gengum hnarreist út úr stöð-
inni. Ama klappaði hjartanlega
á bakið á mér. Upp frá þessu
var eins og hún ætti í mér hvert
bein.
Eins og flestir Kínverjar í
Singapore var Ama trúuð og
jafnframt ástríðufullur fjár-
hættuspilari. I svefnherberginu
hennar var lítið altari með
skurðmyndum af hlæjandi
Búdda og gyðju miskunnsem-
innar. Hún brenndi reykelsi fyr-
ir framan þessi goðalíkneski —
og lagði happdrættismiða við