Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 73

MÍNUS - - NÝTT MEGRUNARLYF
69
mynd sína til dr. Swennings. Á-
rangrinum af samstarfi þeirra
verður bezt lýst með því að láta
einn af tilraunasjúklingum
þeirra segja frá.
„Eins og margir aðrir,“ segir
Ragnar Báckström frá Stokk-
hólmi, ,,hef ég alla tíð átt hæg-
ara með að bæta við mig en
leggja af, og síðustu árin var
ég farinn að gera mér ljóst,
að ég mundi verða í þungavigt-
arflokki það sem eftir var æv-
innar, ef ég gripi ekki til ein-
hverra róttækra ráðstafana. En
hvað gat ég gert? Minnkað við
mig matinn, auðvitað! Ég gerði
það sem ég gat. Til morgunverð-
ar lét ég mér nægja einn bolla
af tei og tvær brauðsneiðar. Há-
degisverðurinn var sá sami, að
viðbættu einu eggi. Heitan mat
borðaði égekki fyrr en að kvöldi
og þá bara einn rétt. En það
var erfitt að skammta hann
naumt, því að' matarlystin var
mikil.
Þetta ætti að vera nóg, hugs-
aði ég. En reyndin varð önnur.
Ég léttist ekki, stóð ekki einu
sinni í stað, heldur þyngdist,
hægt en örugglega. Ég vildi ekki
grípa til megrunarlyf ja, sem seld
eru í lyfjabúðum og geta verið
viðsjárverð. í stað þess gældi
ég við óskadraum allra feitra
manna: að einn góðan veður-
dag kæmi fram nýtt megrunar-
lyf, Sem hefði þau áhrif að mað-
ur gæti í senn lagt af og borð-
að sig saddan.
Og sá dagur kom. Dr. Ny-
ström var góðkunningi minn og
var kunnugt um vandræði mín.
Dag nokkurn sagði hann mér,
að hann ynni að því með lækni
að gera tilraunir með nýtt efni,
er nota mætti sem megrunarlyf,
og spurði mig hvort ég vildi vera
„tilraunadýr" þeirra.
Því ekki, hugsaði ég, það er
engu tapað. Og svo arkaði ég
til dr. Swennings í St. Göran
sjúkrahúsinu, sem átti að
stjórna tilraununum. Þegar ég
fór þaðan, var ég með flösku í
vasanum með gruggugum vökva
í. Á flöskumiðanum stóð H 54.
Ég vó 92 kg í febrúar síðast-
liðnum, þegar ég byrjaði að
nota H 54. Þrisvar á dag tók
ég eina matskeið af vökvanum
með litlu glasi af vatni. Ég át
sama mat og áður, og eins og
áður settist ég til borðs með
rífandi matarlyst. En — ég
borðaði ekki eins mikið og áður;
ég var ekki búinn með nema
lítinn skammt, þegar ég hafði
fengið nægju mína.
Auðvitað varð ég að gæta
þess að borða ekki sérlega fit-
andi mat, svo sem feitt kjöt,
feitar sósur og sætindi. En það
var tiltölulega auðvelt að neita
sér um slíkt.
Árangurinn kom fljótt í ljós.
Kílóin hrundu af mér hvert á
fætur öðru, og eftir sjö mánuði
sýnir baðvogin nú 78 kg. Og það
er einmitt eðlileg þyngd fyrir
mann af minni hæð. Allan
þennan tíma hef ég ekki haft
nein óþægindi af lyfinu. Það er