Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 80

76
IJRYAL
á hávaðanum og bardaganum,
og finnst sér gert rangt til, ef
einhver heldur að hún eigi upp-
tökin. Þegar ekki er hægt að
rökræða við hana, eða berja
hana, getur sá karlmaður sem
næst henni stendur kynnzt því
hjálparleysi, sem konan hefur
þekkt um aldaraðir. Því að þeg-
ar konan vill ekki viðurkenna,
að hún sé á valdi blindra afla
er búi innra með henni, er hún
tillitslaus, og þeir sem kringum
hana eru eiga ekki annan kost
en að bíða þess að storminn
lægi.
En hvað eigum við konurnar
að gera við þennan innri mann
okkar? Hann er hluti af okkur.
Hann hefur alltaf verið hluti
af okkur, og þó ef til vill aldrei
eins áberandi og nú. Við hefð-
um tæpast getað þraukað af án
hans, og þegar kreppir að, getur
hann verið sá hluti okkar sem
eiginmaður okkar heimtar að
láta sín getið, jafnvel treystir
á. Innri maður okkar getur ver-
ið djöfull, en hann er ómetan-
legur. Við áköllum hann, þegar
við viljum fá vilja okkar fram-
gengt, og einnig þegar fjöl-
skylda okkar þarfnast hans til
þess að geta komizt af. Hann
hjálpar okkur bæði í góðu og
illu. Ef hjörtu okkar væru vitr-
ari, myndum við ekki láta hann
leika lausum hala: og þó koma
fyrir þær stundir, þegar hann
er heilög reiði okkar, eldfjallið
sem upp úr gjósa fyrstu athuga-
semdir okkar um lífið. Þegar
rósemin ríkir í hugum okkar,
þjálfum við hann til að hugsa
fyrir okkur, og hann getur það;
þó að oft þiggjum við af hon-
um látún í stað gulls. Margar
konur hafa lært að gera við
hann félagsskap. Hann getur
verið stjórnandi og fræðimaður.
Hann er áhugasamur gagnrýn-
andi, sem ekki er að undra, þeg-
ar þess er gætt hve lengi hann
hefur verið múlbundinn. Hann
er glöggur sagnfræðingur, sem
skrifar af skarpskyggni og
mannúð. Sumar af þeim konum
sem hann hefur innblásið, hafa
getað samsamazt honum, mynd-
að með honum heild, sem er
sjálf fullkomnun tvíeðlisins.
En hið sanna er, að hann vill
ekki halda sér á mottunni. Hann
er of oft dulargervi okkar. Hann
lifir jafnvel í okkar stað. Við
höfum lengi verið þernur karl-
mannsins, og nú heimtar karl-
maðurinn innra með okkur rétt
sinn. Hann afskræmir okkur,
gerir okkur að djöflum — og’
frelsar okkur. Og hann fær okk-
ur einnig til að gleyma því per-
sónulega, kjarnanum sem líf
okkar allra nærist á. Konan hef-
ur alltaf verið vörður þess sem
er persónulegt og bundið einka-
lífinu, og ef við vanrækjum nú
þetta hlutverk, kann svo að fara
að tapið geri að engu allt sem
áunnizt hefur.
o-c^o