Úrval - 01.12.1955, Blaðsíða 39

FLUGVÉLIN
35
allt iðnaðarframtak mannsins,
allir útreikningar hans, allar
vökunætur hans yfir teikning-
unum, miðist, með sýnilegum
merkjum, aðeins að hinum al-
gera einfaldleika, líkt og reynslu
fleiri kynslóða þurfti til að
mynda, smátt og smátt, boga-
línu súlunnar, borðstokksins,
eða skrokks flugvélarinnar, unz
náðst hefur hinn tæri einfald-
leiki boglínu brjósts eða axlar.
Svo virðist sem starf verkfræð-
inga, teiknara, stærðfræðinga
vísindastofnanna sé ekki, á að
sjá, annað en að slípa og af-
nerna, létta þessi samskeyti,
jafna þennan væng, unz það er
ekki lengur neinn vængur fast-
ur við skrokkinn, heldur full-
komlega opið form, að endingu
laust við skelina, eins konar
sjálfrátt magn, tengt á dulræn-
an hátt, og gætt sömu eiginleik-
um og ljóðið. Svo virðist sem
fullkomnun sé náð, ekki þegar
engu er við að bæta, heldur þeg-
ar ekkert er af að taka. Á loka-
stigi þróunarinnar leynir vélin
sér.
Fullkomnun uppfinningar
felst þannig í fjarvist uppfinn-
ingarinnar. Og, rétt eins og all-
ur sýnilegur vélabúnaður máðist
smátt og smátt af tækinu, og
við okkur blasir jafn eðlilegur
hlutur og brimsorfinn hnullung-
ur, þannig er það alveg eins að-
dáunarvert að, jafnvel í notkun,
gleymum við vélinni smátt og
smátt.
Við áttum forðum í höggi við
flókna verksmiðju. En nú á
dögum gleymum við að hreyfill-
inn snýst. Loksins gegnir hann
hlutverki sinu, en það er að
snúast, líkt og hjarta slær, en
við Ijáum hjarta okkar, heldur
ekki, neina athygli. Athyglin er
ekki lengur upptekin af áhald-
inu. Handan áhaldsins, og í
gegnum það, hittum við fyrir
hina gömlu náttúru, náttúru
garðyrkjumannsins, sæfarans,
eða skáldsins.
Það er við vatnið, það er við
loftið sem flugmaðurinn kemst
í snertingu um leið og hann
flýgur upp. Þegar hreyflarnir
hafa verið ræstir, þegar tækið
klýfur hafið, gegn hörðu rótinu,
þá glymur byrðingurinn líkt og
klukka, og maðurinn getur
gengt þessu starfi þar til nýru
hans losna. Hann finnur sjóflug-
vélina hlaðast afli, sekúndu eftir
sekúndu, í sama mæli og hrað-
inn eykst. Hann finnur eflast í
þessum fimmtán tonnum af
málmi, þennan þroska sem gerir
flugið mögulegt. Flugmaðurinn
læsir höndunum um stýristækin
og, smátt og smátt, veitir hann
þessu afli viðtöku, lýkt og náð-
argjöf, í holum lófum sínum.
Málmlíffæri stýristækjanna ger-
ast boðberar máttar hans, í
sama mæli og þessi náðargjöf
veitist honum. Þegar mátturinn
er fullþroska, skilur hann vélina
við vatnið, með mýkri hreyfingu
en við frætínslu, og treystir
flugvélina í loftinu.
E. H. þýddi.