Úrval - 01.03.1970, Page 27

VIÐ SIGLU KRISTJÁN SJÓLI STÓÐ
25
hann bauð mig velkominn, og þar
var ekki hálfvelgjan eða uppgerðin.
Hann talaði enska tungu greiðlega,
reyndist að hafa mikla og fjöltæka
þekkingu til að bera og virtist vera
mjög feginn að hitta erlenda bræð-
ur sína úr blaðamannastétt. Við
áttum hjá honum hálfrar stundar
dvöl, mjög ánægjulega, en héldum
síðan til baka eftir aðalgötunni til
að leita uppi hús landfógetans. fig
spurði mann, sem vann að viðgerð
á götunni, hvor hann kynni dönsku;
hann hristi höfuðið, en kallaði á
annan verkamann, sem strax fylgdi
okkur alla leið að húsdyrunum; en
þegar ég ætlaði að rétta honum
pening fyrir hjálpina, hló hann bara
eins og þetta væri ágætis skrítla,
og hljóp leiðar sinnar.
Degi var nú tekið mjög að halla,
himinninn var dimmur og regn-
þrunginn og rökkur færðist óðum
yfir. Við hurfum því aftur til skips,
neyttum þar kvöldverðar og sváf-
um um nóttina í yndislegri værð,
sem var okkur mikil tilbreyting
eftir allan hinn hvíldarlausa sjó-
gang að undanförnu. í morgun var
enn talsverð gola, dimm ský héngu
lágt á öllum hæðum, skúraleiðing-
ar voru yfir höfninni og hitamælir-
inn stóð á 48 °F. En danska herskip-
ið Fylla tók í bítið að kynda undir
vélinni og hélt út í flóann til að
skyggnast eftir konungsskipunum. f
landi var öllum viðbúnaði lokið, þó
að reyndar hefði í gær mátt sjá
ófáa menn vera að hressa upp á
svörtu rimlas'irðingarnar fyrir
framan húsin sín með því að mála
bær biartari og glaðlegri litum.
Ekki veit ég hvort gerð hefur ver-
ið sérstök gangskör að því að þrífa
til í bænum vegna konungskomunn-
ar, en víst er um það, að hann er
mjög hreinn og þokkalegur.
Um tíu-leytið var skipunum gef-
in merki úr fjarlægð og jafnsnemma
tóku herskipin að búa sig í hátíða-
skrúða. Ég leit eftir, hversu fánun-
um fjölgaði á ströndinni, en þeir
voru hálfu færri en verið hafði í
Þórshöfn. Innan hálfrar stundar
voru allar erlendu freigáturnar
komnar í blaktandi litskrúð, og
jafnvel Albion, litla fleytan okkar,
kom glæsilega fyrir sjónir. Fólk tók
að safnast saman á ströndinni, jafn-
vel löngu áður en hin dönsku siglu-
tré komu í augsýn upp yfir flat-
lenda tangann í vesturátt. En þá
var ekki heldur beðið boðanna,
franskir, þýzkir og sænskir sjóliðs-
foringjar hópuðust upp á þilförin í
fullum einkennisskrúða, bátstjórar
og skotliðar hurfu til stöðva sinna,
og — strax tók að rigna. Skipin,
sem allir biðu eftir, nálguðust, en
fóru sér hægt; þegar Jylland birtist
í öllu sínu veldi milli eyjanna
tveggja, hóf fvrsta fallbyssan upp
raust sína, en jafnsnemma tóku hin
herskipin undir, hver eldblossinn,
reykjarmökkurinn og þrumugnýr-
inn rak annan. en klettótt ströndin
bergmálaði hvað eina og öll höfnin
lék á reiðiskiálfi. Ekkert virki var
á ströndinni og tæplega nokkur
fallbvssa: fólkið stóð þögult og
hreyfingarlaust fyrir framan húsin,
til að sjá eins os dökkleit rák. Heim-
dallur svaraði kveðiuskotunum,
konungssnekkian lagði leið sína
inn á milli hinna erlendu herskina,
og áhafnir síðsrtöldu skipanna lustu