Úrval - 01.03.1970, Síða 29

VIÐ SIGLU KRISTJÁN SJÓLI STÓÐ
27
hrópum, en gáfust upp við allt sam-
an af tómri feimni.
Á eftir föruneyti konungs komu
æðstu embættismenn, biskupinn í
flauels- og silkiskrúða, með drif-
hvítan fellingakraga og pípuhatt,
dómkirkjupresturinn og loks með-
limir hinnar innlendu hátíðarnefnd-
ar — hinir síðartöldu hraustlegir
menn og útiteknir, líkir sveita-
bændum, og báru hvíta hanzka,
sem stungu nokkuð í stúf við hinar
þungu og brúnleitu yfirhafnir
þeirra. Alls voru þetta um fjörutíú
manns; hófst nú ganga þeirra upp
að húsi landshöfðingjans, en mann-
fjöldinn fylgdi fast á eftir. Nokkrir
úr hópnum styttu sér leið með því
að hlaupa beint inn með ströndinni
og voru komnir á litla torgið fyrir
framan bústaðinn áður en konung-
inn bar að; þar heilsuðu þeir öðru
sinni hans hátign og meira að segja
með áköfustu fagnaðarlátum, sem
um gat þennan dag. Dyrnar á húsi
landshöfðingjans opnuðust og lands-
höfðingjafrú Finsen kom út á tröpp-
ui-nar, klædd óbrotnum svörtum
silkikjól, án skrauts eða skartgripa.
Hún gekk niður steinþrepin að
fvrstu garðflötinni, gerði stundvís-
lega knébeygingu fyrir konungin-
um og aðra, ekki jafndjúpa, fyrir
prinsinum, og fylgdi þeim að dyr-
unum. f frásögn virðist þetta ósköp
einfalt mál; en ekki veit ég margar
konur, sem mundu hafa rækt þetta
Mutverk af iafnaðdáunarverðum
bokka, háttvísi og sjálfstillingu. Öll
Bevkiavik horfði á; einmitt í þess-
ari andrá úthellti sólin geislaflóði
s!”u. rétt. eins og hún vildi fyrir
alla muni bregða ljóma yfir þetta
litla atvik; og þar með var lokið
fyrstu landgöngu dansks konimgs
á íslandi.
Biskup, móttökunefnd og embætt-
ismenn biðu neðst í garðinum, unz
herbergisþjónn í rauðum einkenn-
isbúningi kom á vettvang, og hurfu
þeir þá einnig inn fyrir dyrnar á
húsi landshöfðingjans. Eg leit nú í
kringum mig til að virða fyrir mér
fólkið, og sá mér til undrunar, að
konurnar tóku karlmönnunum langt
fram um litskrúð og fjölbreytni í
klæðaburði. Margar þeirra voru í
nærskornum upphlut, í einhverjum
dökkum lit, höfðu yfir sér eins kon-
ar kápu, sem féll að mittinu í mörg-
um fellingum, og skörtuðu Ijósblá-
um eða rauðum svuntum. Nær und-
antekningarlaust báru þær á höfð-
inu flata húfu — eða öllu heldur
kringlótta pjötlu úr svörtu klæði —-
með löngum svörtum skúf til ann-
arrar hliðar, en efst á honum hólk-
ur, ýmist úr silfri eða gullhúðaður,
og einn eða tveir þumlungar á
lengd. Þessir hólkar eru af nákvæm-
lega sömu gerð og kvenþjóðin í
Cairo ber yfir nefinu til að halda
andlitsblæjunni í réttum skorðum.
Sumar af stúlkunum gengu með
fléttað hár, en margar létu það falla
laust niður; og einni ungmey tók
ég eftir. sem hafði slíka ofurenægð
af fölpullnum haddi, að Brvnhildur
hefði vel mátt vera ættmóðir henn-
ar. Karlmennirnir flíkuðu aðeins
tvennum litum, móbrúnum til á
vfirhöfnum oq buxum og ljósrauð-
um hörundsbiæ á andliti. Fáir
þeirra geta talizt fríðir sýnum, og
andlitssvipur þeirra er alvarlegur og
lætur fátt uppskátt; aftur á móti