Úrval - 01.03.1970, Síða 37

TURGENÉV OG TOLSTOY
35
dansarnir væru enn við lýði í
Frakklandi, eða hvort þeir hefðu
orðið að víkja fyrir hinum nýja
ósæmilega cancan dansi.
— Gamli can-can-dansinn, sagði
Turgenev — er alls ekki sá sami
og hinn ósiðlegi dans, sem sýndur
er á skemmtistöðum Parísarborgar.
Sá gamli og góði cancan er virðu-
legur og töfrandi dans. Sú var tíð-
in, að maður gat það enn.
Hann bað Masha, frænku mína,
tólf ára gamla teipu, að dansa við
sig, stakk þumalfingrinum undir
vestisboðungana, beygði og teygði
fæturna eftir kúnstarinnar reglum
af miklu fjöri og fimleika. Þann-
ig dansaði hann vel og lengi, unz
han féll á gólfið, en stóð þegar í
stað á fætur aftur, kvikur í hreyf-
ingum eins og unglamb.
Allir skellihlógu og hann sjálfur
sízt minna en aðrir.
Þennan dag skrifaði faðir minn
í dagbók sína.
— Turgenev dansaði can-can. Það
var hryggilegt á að líta.
Skömmu eftir að við hjónin fluttum inn I stórt fjölbýlishús, ákvað
ég, að ég skyldi nú notfæra mér þá staðreynd, að íbúð ofckar var á 7.
hæð. Ég ætlaði að nota stigann til líkamsþjálfunar daglega. Því fór
ég ekki upp í lyftunni, þegar ég kom heim úr vinnunni, heldur
hljóp ég upp stigann. Brátt komst ég að því, að mér varð óþægilega
heitt af að hlaupa upp alla stigana í jakkanum, svo að ég fór úr jakk-
anum og tók bindið af mér, áður en ég lagði af stað upp stigana,
og fór svo að hneppa skyrtunni frá mér í neðsta stiganum.
Einn daginn mætti ég rosknum hjónum á stigapallinum á fjórðu
hæð. Þau litu einkennilega á mig. Þegar ég þaut fram hjá þeim, sneri
maðurinn sér að konu sinni og kinkaði kolli og sagði með rödd þess,
sem veit, um hvað hann er að tala: „IMýgift“
Frank Russell.
Maðurinn minn skildi ekkert i því, að mér tókst ekki að fá fjögurra
ára telpuhnátuna okkar til þess að hætta að sjúga á sér þumalfing-
urinn. Því tó'k hann við starfinu með trausti hins sterka kyns á eigin
mætti og að þvi er virtist með tafarlausri velgengni. Þegar hún stakk
upp I sig þumalfingrinum, spurði hann bara: „Stór stúlka eða lítil
stúlka?" Og þá svaraði hún: „Stór stúlka!“ Og um leið tók hún finig-
urinn út úr sér. Rétt eftir sigurinn viðurkenndi maðurinn minn þó,
að vígstaðan 'hefði skyndilega breytzt. Hann sagðist eitt sinn hafa verið
að aka henni í sunnudagaskólann og hafa kveikt sér í vindlingi um
leið og hún fór út úr bilnum. Þá leit sú litla á hann og spurði: „Stór
pabbi éða lítitt pabbi?“
Constance de Vos.