Úrval - 01.03.1970, Qupperneq 45

SAFNARI AF LÍFI OG SÁL
43
flest sem vera skyldi; þó varð hon-
um, eðlilega, tíðræddast um þetta
mikla áhugamál lífs síns. Hann
vantreysti engum að óreyndu, en
vinum sínum treysti hann tak-
markalaust, og var trölltryggur,
sem ég get borið vitni um, af langri
reynslu. Hann var greiðamaður
mikill, og svo áreiðanlegur í fjár-
málum, sem nokkur maður getur
verið, og naut hann þess mjög í
skiptum við þessa aðstoðarmenn
sína, víðsvegar um landið.
Andrés var rúmlega meðalmaður
á vöxt, vel á sig kominn, léttur í
hreyfingum og kvikur á fæti, enda
alltaf ólatur. Hann mátti teljast
fremur fríður maður sýnum, og bar
alltaf með sér einhvern höfðings-
brag. Hann var hagorður, og orti
töluvert í bundnu máli; ennfremur
var hann vel stílfær, og er til, eink-
um frá hinum síðustu árum hans,
allmikið safn handrita, sem lítt er
kunnugt um hvað hafa að geyma.
Rétt um 1930 keypti Andrés Ás-
búð í Hafnarfirði, settist þar að,
og átti þar heima eftir það til ævi-
loka. Um sama leyti réði hann til
sín Sigurlínu Davíðsdóttur, sem
síðan stóð trúlega við hlið hans til
æviloka, og annaðist hann af mestu
prýði, í gegnum sjúkdóma og ýmsa
örðugleika, þrátt fyrir eigin van-
heilsu, svo varla verður betur
gjört. Sem vænta má, var heilsa
Andrésar brestasöm síðustu árin;
m.a. fékk hann þá heilablæðingu,
og dvaldist þá, svo árum skipti, á
Sólvangi í Hafnarfirði. Með hjálp
Guðs og góðra manna — ásamt
sínum mikla viljastjnk, komst hann
aftur á fætur, og var svo árum
skipti aftur heima, innan um safn
sitt og áhugamál; þar var hans eigin
heimur, kyrrlátur, að mestu ósnort-
inn ærustu umheimsins.
Síðasta árið hélt hann mikið við
rúmið, svo engum duldist að senn
dróg að leikslokum; þó hugsaði
hann um sín áhugamál, á meðan
hann gat nokkuð.
Nú er hann horfinn, að sýnileg-
um návistum, en safnið hans verð-
ur honum óbrotgjarn bautasteinn;
ennfremur trúi ég því þó, að hans
atorkusami andi starfi áfram að
einhverju nytsömu og þörfu.
Með Andrési er til moldar hniginn
rammíslenzkur atorkumaður, sem
naut virðingar og hylli margra
samborgara sinna, þó hann kysi ekki
að binda alla bagga sömu hnútum
og samferðamennirnir. Þessvegna
verður hann minnisstæður hverjum
þeim sem kynntist honum og
geymdur í lofsælli minningu um
mörg ókomin ár.
Sandvík, 1. nóv. 1969.
Maður einn segir við nágranna sinn: „Þegar við gengum í skóla,
fengum við ekki neina kynfræðslu. Það eina, sem við gátum hlakkað
til, voru frímínúturnar.'1
Clianging Times.