Úrval - 01.03.1970, Side 47

45
I LANDI INDIANANNA
avajoindíánarnir hvar-
vetna á verndarsvæð-
inu voru þakklátir, er
fyrstu snjóflygsurnar
byrjuðu að falla hægt
og mjúklega. Á morgun mundi sól-
in skína að nýju, og þá mundi
snjórinn bráðna. Þyrst landið
mundi sjúga í sig rakann til nær-
ingar vor- og sumargrasinu, sem
búpeningur þeirra lifði á. Þegar
þeir sáu næsta morgun, að snjór-
inn hafði dýpkað talsvert um nótt-
ina, urðu þeir samt ekki vitund
áhyggjufullir, vegna þess að þeir
vissu, hversu miklar sveiflur eru
þarna oft á veðrinu að vetrarlagi.
Þeir biðu klukkustund eftir
klukkustund eftir því, að það hætti
að snjóa. En það hvessti stöðugt,
er á daginn leið, og snjókoman
jókst. Það var eins og snjórinn
kæmi úr óstöðvandi krana þarna
uppi á himninum.
Edison Bigman var einn þeirra,
sem leizt ekki á veðurútlitið þenn-
an miðvikudag. Bigman var sex-
tugur fjárhirðir, sem bjó rétt fyrir
sunnan litla þorpið Fjögur horn.
Annar fótur hans var mjög bœkl-
aður. Hann skorti orðið matar-
birgðir og því ákvað hann að aka
í hálfkassabílnum sínum til Teec
Nos Pos, en það var næsti bœr, og