Úrval - 01.03.1970, Qupperneq 61

59

haft góðan hagnað af
verzlunarviðskiptum,
sem ég gerði við mann,
er ég kynntist vegna
þess, að við báðir höfð-
um mikinn áhuga á
verkum Dickens.
J.S.
HUNDSYLFUR
UM NÆTUR
Fyrir uim Það bil
þremur árum dó afi
minn. Eiginmaður
minn og ég tókum þá
hundinn hans að okk-
ur. Hundur þessi hét
Bulder og var kynjað-
ur frá Nýfundnalandi.
Afi hafði átt hann í 10
ár.
Kvöld eitt um 11
leytið var hringt til
okkar. Það voru hinir
nýju íbúar í húsinu
hans afa. Þeir höfðu
flutt inn daginn áður
og við höfðum lítillega
kynnzt þeim, þegar við
sömdum við þá um
kaupin. Þeir spurðu,
hvort afi hefði átt
hund. Þegar við svör-
uðum því játandi,
sögðu þau frá því, að
þau gætu ekki sofið því
hundurinn hlypi stöð-
ugt kringuim húsið,
ýlfrandi. Við spurðum
þau að því hvort þau
ihefðu séð hann, en
þau neituðu því og
sögjðust hafa leitað
hans en ekki fundið.
Við skýrðum þeim
frá því, að vissulega
hefði afi átt hund, en
hann stæði núna við
hliðina á símaborðinu,
enda hefði siminn vak-
ið hann. Við vissum
það, að 'hann hafði
áreiðanlega ekki farið
út fyrir hússins dyr.
Auk þess voru tólf kíló-
metrar frá okkur til
hússins hans afa og þar
sem ýlfrið hafði 'hætt
fyrir fáeinum mínútum
hlaut þetta að hafa
verið annar hundur.
Nofckrum dögum síð-
ar hringdi siminn enn
einu sinni að kveldi til.
Það voru þessi hjón
aftur og ýlfrið hafði þá
alveg verið óþolandi
nóttina áður og um
kvöldið.
Það var ég sem tal-
aði við manninn þetta
kvöld og allt I einu
sagði hann nokkuð,
sem olli þvi, að mér
r.ann kalt vatn milli
skinns og hörunds. —
Það er annars undar-
legt, sagði hann, að
jafnskjótt og ég hringi
til yðar, þá hættir
hundurinn að ýlfra.
Ég leit á Bulder,
sem stóð í forstofudyr-
unum og 'horfði þann-
ig á mig að það var
eins og ha|nn vildi
spyrja, hvað væri að.
Bulder var varðhundur
og vaknaði við minnsta
hávaða og einnig þá er
síminn hringdi. Maður-
inn minn kom inn í
stof'una og spurði hvað
væri að og óg sagði
honum að hjónin í hús-
inu hans afa sáluga
hefðu hringt aftur og
kvartað undan hunds-
ýlfri allar nætur. Eig-
inmaðurinn sagði að
þessu yrði fljótlega að
kippa í lag.
Háifri stundu siðar,
þegar Bulder var sofn-
aður frammi í forstofu,
tó'k maðurinn minn
simann og hringdi út
tii hjónanna í húsinu
hans afa sáluga. Þegar
svarað var í símann, sá
é.g strax, að maðurinn
minn var ekki jafn ró-
legur og venjulega. —
Já, heyrði ég hann
'segja, nú skil ég hvers
vegna þér getið ekki
sofið. Biðið augnablik.
Hann rétti mér tólið og
ég heyrði hvernig
hundur ýlfraði.
Meðan ég hélt á tól-
inu, 'gekik maðurinn
minn fram i forstofuna
og kallaði á Bulder.
Hann vaknaði strax og
kom hlaupandi. Á sama
augnabliki hætti ýlfrið.
Maðurinn minn
skýrði frá því, hvað
gerzt hafði og næsta
dag fórum við út i hús-
ið hans afa sáluga og
ihöfðum Bulder með.
Um leið og opnað var
fyrir okkur þaut Buld-
er inn um dyrnar og
snuðraði i hverju horni
í öllum herbergjunum.
Að lokum kom hann
til okkar, settist róleg-
ur fyrir framan okkur
og leit hryggur á okk-
ur.
Eftir þetta heyrðist
aldrei hundsýlfur á
nóttina á eftir, dreymdi
afa sáluga. K.R.