Úrval - 01.03.1970, Page 76

74
ÚRVAL
anna að aukast. Þau höfðu fests á
sínum rétta stað. Og svo lokuðust
vængjahurðirnar fyrir neðan þau,
og nú ríkti algert myrkur þarna
inni. Þarna var ég, 17 ára strákl-
ingur, aðeins 126 pund á þyngd og
5 fet og 4 þumlungar á hæð. Og
hjólin höfðu troðið þessum grann-
vaxna líkama inn á milli enda-
lausrar flækju af alls konar leiðsl-
um og tsekjum alveg upp við loft
geymslunnar. Ég gat ekki hreyft
mig nægilega mikið til þess að
binda mig við neitt, svo að ég
smeygði kaðlinum bara utan um
rör, sem var þarna rétt hjá mér.
Svo opnuðust vængjahurðirnar
skyndilega aftur, áður en mér hafði
gefizt tækifæri til að kasta mæð-
inni. Og hjólin sigu aftur niður í
lendingarstöðu sína. Eg hélt mér
dauðahaldi, því að nú sveif ég þarna
yfir hyldýpinu. ÍEg velti því fyrir
mér, hvort einhver hefði komið
auga á mig, þegar ég skauzt inn í
hjólgeymsluna, og hvort það væri
nú verið að snúa flugvélinni við,
svo að það væri hægt að afhenda
mig lögreglu Castros.
Þegar hjólin fóru að færast upp
á við aftur, hafði ég þegar komið
auga á svolítið viðbótarrými innan
um allar leiðslurnar og útbúnað-
inn. Og ég áleit, að mér mundi
óhætt að troða mér inn í þennan
afkima. Nú vissi ég, að það var í
raun og veru nægilegt rými fyrir
mig í hjólgeymslunni, jafnvel þótt
ég gæti varla dregið andann þar.
Eftir nokkrar mínútur snerti ég
annan hjólbarðann og fann, að hann
hafði kólnað. Eg gleypti nokkrar
aspirintöflur til þess að deyfa áhrif
hins ægilega hávaða. Og nú fór ég
að óska þess, að ég hefði klæðzt
hlýrri flíkum en þunnu sportskyrt-
unni minni og grænu gallabuxun-
um.
Flugmanninum, Valentín Vara del
Rey höfuðsmanni, 44 ára gömlum,
sem sat í stjórnklefa þotunnar í
flugi númer 904, fannst nú allt vera
með eðlilegum hætti. Það var um
næturflug að ræða, og átti það að
taka átta stundir og 20 mínútur.
Flugtak hafði verið eðlilegt. Flug-
vélin hófst eðlilega á loft á 170
mílna hraða með sína 147 farþega
auk 10 manna áhafnar. En þó hafði
dálítið óvenjulegt gerzt strax eftir
flugtak. Eitt af rauðu ljósunum
þrem á mælaborðinu hafði ekki
slokknað og hafði þannig gefið til
kynna, að annað hjólið drægist
ekki inn í hjólgeymsluna á eðlileg-
an hátt.
„Áttu í einhverjum erfiðleik-
um?“ spurði flugeftirlitsmaðurinn í
flugturninum.
„Já,“ svaraði Vara del Rey. „Ljós
gefur til kynna, að hægra hjólið
hefur ekki fallið í fastar skorður í
hjólgeymslunni. Eg ætla að endur-
taka lokunina.“
Flugmaðurinn setti því hjólin út
úr geymslunum að nýju og dró þau
svo aftur inn. Og í þetta skipti
slokknaði þetta rauða ljós einnig.
Hann áleit, að hér væri ekki um
neitt alvarlegt að ræða, heldur
minni háttar ónákvæmni, sem hefði
lagazt af sjálfu sér. Og því ein-
beitti hann nú allri athygli sinni
að því að hækka flugið upp í þá
flughæð, sem flugvélinni hafði