Úrval - 01.03.1970, Qupperneq 101

POPPO
99
Hann krefst þess stöðugt, að ég
veiti honum ótakmarkaðan tíma og
athygli. Hann getur ekki haft ofan
af fyrir sér sjálfur í fimm mínútur
í einu. Og ég veit það nú, að hann
kom hingað með það í huga, að ég
gæti ekki aðeins komið í stað föð-
ur hans, heldur einnig allra bræðra
hans og systra, írændsystkina og
leikfélaga. Eg vinn yfirleitt heima,
og því getur hann ekki skilið, að ég
get ekki alltaf verið reiðubúinn,
hvenær sem' hann krefst þess. Ég er
heima, og því heldur hann, að það
skipti engu máli.
Þegar hann kom heim úr skólan-
um í dag, neitaði hann að fara út
að leika sér. Hann kom með ótal
mótbárur, lofaði að láta mig í friði
við vinnu mína, og honum tókst að
tefja fyrir mér alveg fram að mat-
málstíma. Eftir kvöldmatinn lít ég
yfirleitt á heimavinnuna hans, læt
hann baða sig, segi honum sögur,
þegar hann er kominn í rúmið, —
snýst í kringum hann, þangað til
hann er sofnaður.
Ég hef hingað til farið meðalveg-
inn, en í dag hringdi ritstjóri tíma-
rits nokkurs í mig og bað mig að
skrifa grein, og varð ég að skila
henni innan tíu daga. Ég sé, að ég
kemst brátt í vanaa, ef ég finn ekki
einhver ráð til þess að gera Poppo
sjálfum sér nógan í ríkari mæli.
En það er mjög ráðagóður ná-
ungi, sem ég er að fást við. Og
hann þarfnast svo margs nú sem
stendur.
VIÐ TÓKUM ÖRLAGARÍKA
ÁKVÖRÐUN
Dottie kom ekki heim úr vinn-
unni fyrr en klukkan ellefu í kvöld,
og Poppo var ekki enn sofnaður,
þegar hún kom heim. Hún skrapp
inn í herbergið hans til að bjóða
honum góða nótt og dvaldi þar í
nokkrar mínútur. Hún var hugsi á
svip, þegar hún kom þaðan út: —
„Hann er í uppnámi vegna ein-
hvers,“ sagði hún við mig. „Veiztu,
hvað það er?“
Ég sagði henni, að Carmen hefði
hringt, rétt eftir að Poppo var kom-
inn í rúmið, og sagt, að María vildi
gjarnan koma í heimsókn með þau
annað kvöld. Kunningi Maríu ætl-
aði að aka þeim. Eg hélt, að Poppo
yrði glaður yfir fréttunum, en hann
varð órólegur og gat ekki sofnað.
„Ég vildi, að móðir hans kæmi
ekki,‘ sagði Dottie. „Barnið afber
það ekki, að fjölskyldurnar togi í
hann sitt á hvað.“
„En samt finnst honum líka, að
honum hafi verið útskúfað af heim-
ili sínu,“ sagði ég. „Hann gleymir
því aldrei, hversu Julio var reiðu-
búinn til þess að afhenda okkur son
sinn.“
„Joe, fyrst þú nefnir útskúfun,
þá langar mig til þess að spyrja
þig, hvað þú heldur, að við séum
að gera drengnum í raun og veru?
Þú sagðir sjálfur, að hann vildi láta
breyta nafni sínu í Josef Berger,
yngri, og þú varðst þá að segja við
hann: „Seinna, seinna.“ Barn, sem
er eins næmgeðja og gáfað og
Poppo, hlýtur að finna sárt til
slíks.“ Dottie tók utan um mig: „Ég
vil, að hann verði Josef Berger,
yngri."
„Ég líka,“ sagði ég.
í kvöld sagði ég Maríu svo, að