Úrval - 01.03.1970, Síða 105

POPPO
103
hefði aldrei geta dottið það í hug,
að spyrja hann að því, hvort hann
kærði sig um slíkt. Ég hefði álitið,
að hann yrði bara vandræðalegur.
En þegar ég leit inn til hans í
kvöld, þegar hann var sofnaður, þá
lá fyrrverandi meðlimur Sjálfs-
morðingjaflokksins þess félagsskap-
ar, sem aðsetur átti í Suður-Brook-
lyn og bar ætíð á sér rýtinga, stein-
sofandi með mjúkan, lítinn loðhund
í fangi sínu — lítinn, heiðbláan loð-
hund.
Poppo þagnar aldrei. Þegar Dottie
er þreytt, þá hefur hávaðinn í hon-
um truflandi áhrif á hana. Það er
sunnudagur í dag og rigning úti.
Við höfum orðið að minna Poppo á
það nokkrum sinnum í dag, að við
erum ekki heyrnarlaus. Hann lækk-
aði jafnan röddina, en eftir nokkur
augnablik gleymd’ hann sér aftur.
Að lokum sagði hann: „Dottie mín,
svei mér þá, ég alltaf að reyna . . .
en ég get bara ekki.“ Og ég reyni
að ímynda mér, hvernig það er að
flytja í sjö herbergja íbúð til mið-
aldra hjóna úr eins herbergis íbúð,
sem allt.af var full af æpandi krökk-
um, og þurfa ekki að reyna að yfir-
gnæfa aðra lengur til þess að fá
áheyrn.
Líklega skiljum við ekki til fulln-
ustu, hversu einlæg viðleitni liggur
að baki þessum orðum Poppos: ,,Eg
alltaf að reyna."
Við erum líka ,alltaf að reyna“.
Okkur þykir stöðugt vænna um
Poppo litla. Hann hefur fært okk-
ur mikla gleði, en einnig meiri fyr-
irhöfn og erfiðleika en mig hafði
nokkru sinni dreymt um. En tengsl-
in milli okkar eru sífellt að styrkj-
ast, að breytast. Það er ekki um
neina kyrrstöðu að ræða. Ef til vill
er okkar helzta vandamál sú stað-
reynd, að þessi tengsl okkar við
Poppo eru of ný af nálinni.
HAMINGJUSÖM AÐ EILÍFU
í dag kom Poppo okkur öllum í
þann mesta vanda, sem við höfum
komizt í, síðan hann flutti hingað.
Við vorum að fara í heimsókn til
vina okkar, en þar ætluðum við að
eyða nokkrum klukkustundum síð-
ari hluta dags. Þegar við vorum að
leggja af stað, hringdi Carmen og
spurði, hvort María mæti koma í
dag og fara með Poppo heim með
sér og lofa honum að sofa þar um
nóttina.
Við höfðum vonað, að þau hringdu
ekki um þessa helgi. Við gátum
samt ekki þverneitað þessari bón.
É'g sagði því, að María gæti kann-
ske komið með þau í heimsókn á
morgun, og skildi hún hringja áð-
ur.
Mér fannst þetta ágæt málamiðl-
un, en Poppo var á öðru máli. Hann
hafði ekki lagt neitt orð í belg,
meðan á símtalinu stóð, en nokkr-
um mínútum síðar varð hann grip-
inn ofsalegri löngun til þess að sjá
móður sína ekki á morgun, held-
ur strax. Hann grátbað mig um að
leggia st.rax af stað með hann heim
til Maríu.
Ég sagði honum að ég gæti það
ekki, því að vinir okkar biðu komu
okkar.
„Getið þið þá ekki fara . . . bara
tvö....?“
Ég hafði aldrei séð hann í slíkri