Úrval - 01.03.1970, Side 119

MESTI HLAUPAGARPUR HEIMS
117
mílna vegalengd á 26 stundum án
þess að taka sér svefnhlé. „Maður
byrjar að dotta svolítið á hlaupun-
um svona um klukkan 3 til 4 að
nóttu,“ sagði hann við blaðamenn-
ina, sem ætluðu ekki að vilja trúa
þessu, „en maður hristir þennan
svefndrunga bara af sér. Maður
getur lokað augunum og haldið
áfram að hlaupa með lokuð augun.“
Árið 1962 hljóp hann 168% mílu
á 42% klukkustund án nokkurs
svefns. Reyndar hvíldi hann sig
tvær klukkustundir á leiðinni. Leið
hans lá þá yfir hæstu hásléttu Tas-
maniu. Það rigndi sífellt á uppleið-
inni og snjóaði á hæsta hluta leið-
arinnar. „líg gleymi því aldrei,
þegar ég hljóp upp þetta fjall,"
segir Emmerton. „Mig verkjaði í
alla vöðva og bein. Mennirnir, sem
fylgdu mér í tveim bílum, sögðu,
að þetta væri of erfitt og það væri
ráðlegast fyrir mig að gefast upp.“
Ári síðar hljóp hann 158 mílna
vegalengd og svo jafnlanga vega-
lengd í næsta mánuði þar á eftir.
Öðru hlaupinu lauk hann á 36
stundum. Leið hans lá þá yfir Well-
ingtonfjall á Tasmaníueyju, en það
gengur undir nafninu Dauðafjallið.
Þar höfðu tveir menn dáið úr
kulda í maraþonhlaupi. Skömmu
síðar lagði Emmerton af stað til
Englands. Hann stanzaði í Singa-
pore á leiðinni. Þar hitti hann
Normu Arkles, laglega hjúkrunar-
konu frá Kanada. Hún starfaði við
kennslu í Malaysiu en var í leyfi í
Singapore. Hjónaleysin virtust ekki
eiga vel saman fljótt á litið. Hún
var heimagangur í kennslustofum
menntaskóla, en eyðilegur þjóðveg-
urinn var hans vettvangur. Hún var
sem heimamaður í leikhúsum og
hljómleikahöllum, en hann var
vanari búningsherbergjum íþrótta-
leikvanganna. Emmerton fór nú á
hljómleika með Normu í fyrsta
skipti á ævinni, og Norma byrjaði
að skokka honum til samlætis. „Eg
hélt, að hann væri alls ekki með
öllum mjalla,“ játaði hún síðar. „En
svo fór ég að fá mikinn áhuga á
því, sem hann var að aðhafast.
Hann áleit, að það væri skylda
hvers manns að viðhalda hreysti
sinni og þreki, og ég dáðist að þeirri
hugsjón hans.“
Hjónabandið hafði undursamleg
áhrif á Bill. Nú nægðu honum ekki
lengur 100 mílna hlaup, þótt þau
hefðu eitt sinn verið hin mestu
þrekvirki fyrir hann. Fimmtán
mánuðum eftir brúðkaupið greiddi
ölgerð ein honum 250 dollara fyrir
að hlaupa 500 mílna vegalengd
þvert yfir áströlsku eyðimörkina i
37.7 stiga hita á Celsius. Á hlaupa-
bol hans gat að líta þessa auglýs-
ingu stórum stöfum: COOPERS-
BJÓR VEITIR ÞREK. Sex mánuð-
um síðar var hann ráðinn af Al-
þjóðlega Ullarráðinu til þess að
hlaupa eftir endilöngum Bretlands-
eyjum, 952 mílna vegalengd, allt
frá John o'Groate nyrzt í Skotlandi
suður til Landsenda yzt á Corn-
wallskaga. Og auðvitað varð hann
að klæðast stuttbuxum úr ull.
Hlaupið tók 18 daga og 10%
klukkustund. Og Emmerton viður-
kennir, að hann hafi þá oftar en
einu sinni verið nær dauða en lífi.
Þegar svo illa var komið fyrir
honum, hugsaði hann stundum með