Goðasteinn - 01.03.1968, Qupperneq 7

krunkaði glaðlega, átti það vart að bregðast að kindur fyndust
í ferðinni.
Meðan sjóróðrar voru stundaðir hér í Mýrdal, var ekki svo
lítið mark tekið á því, hvernig hrafninn hagaði sér og þóttu afla-
brögð mjög fara eftir því. Væri ekki komið fram að sjó, fyrr
en bjart var orðið og hrafn sæti í fjörunni, án þess að um fisk-
eða sílisreka væri að ræða, vissi það á afla þann daginn og því
meiri, scm hann hagaði sér matarlegar, t.d. ef hann hoppaði og
krunkaði glaðlega, var von á góðum afla. Þá þótti heimafólki
það góðs viti, ef hrafn kom að morgni fljúgandi úr þeirri átt,
sem heimilismaður stundaði útræði, og settist krunkandi á eða
nálægt þeim stað á túninu, þar sem vant var að slægja fiskinn.
Þótti þá ekki bregðast, að fiskur kæmi þangað að kveldi.
Ekki er þetta tæmandi upptalning á þætti hrafnsins í þjóð-
trúnni, en verður vegna takmarkaðs rúms að nægja. Vert er að
geta þess, að ekki þótti gæfumerki að áreita hrafninn að ástæðu-
lausu, og til voru þær húsmæður, sem töldu sig fá það vel borgað,
sem þær gáfu honum, enda vel þckkt máltækið, „Guð borgar
fyrir hrafninn“. En ekki var hrafninn eini fuglinn, sem þjóð-
trúin hafði helgað sér, ekki hvað sízt í sambandi við veðurspá.
Skulu nú taldir helztu spáfuglar aðrir.
Spóinn var merkur spáfugl. Eftir að sláttur hófst, var það
óræk spá um allt að vikurosa, ef spóar komu að kveldi dags og
spókuðu sig heima á túnum, sem búið var að hirða. En væru
þeir horfnir úr valllendinu einhvern morguninn og sæjust þar
ekki allan daginn, mátti vonast eftir þurrki strax næsta dag. Þó
var mcira vert um spádómsgáfu þeirra á vorin, því að ef spóinn
langvelldi, þ. e. gaf frá sér langa, samfellda runu af hljóðum,
var vorbatinn kominn fyrir alvöru. Um það var þessi klausa:
„Þegar spóinn vellir graut, þá eru úti vorhörkur og vetrarþraut."
Tjaldurinn var allgóður spáfugl. Ef hann blístraði mikið að
morgni dags í björtu veðri, mátti búast við skúr, áður en sá
dagur væri liðinn. Vænlegra var, ef hann tók upp á því að vera
með háreysti undir háttumálin. Var þá von á þurrki daginn eftir.
Heiðlóan vissi líka á hverju var von. Ef hún í björtu veðri
safnaðist fyrri hluta dags að vatni og tók að baða sig, vissi það
Goðasteinn
5