Goðasteinn - 01.03.1968, Blaðsíða 24

spurði hann enn. „Segðu Villa,“ bað hann, „skeð getur, að hann
geti hjálpað þér.“ Ég grúfði höfði að öxl hans, mér var orðið illt
í höfðinu og fyrir brjóstinu, ekkinn var svo sár. En ég sagði ekk-
ert, fór þó að hugsa um það, að oft hefði Villi hjálpað mér, já,
mjög oft, víst gat það verið, að hann gæti það nú, þó fannst mér
það ekki líklegt.
En nú stamaði ég í hálfum hljóðum: „Þetta var taflan mín.“
„Taflan þín? Áttir þú töfluna, sem ég sagaði af?“ spurði Villi
undrandi. „Já, ég átti hana - með allri eign.“ Og nú gaus grátur-
inn upp aftur. Villi lyfti höfði mínu: „Getur þetta verið?“ „Já,
víst átti ég hana, pabbi gaf mér hana.“ Þá lagði Villi mig ljúft
að tryggu brjósti sínu. „Það var þá svona,“ sagði hann lágt, eins
og við sjálfan sig, „þú áttir hana.“ Og nú opnuðust dyrnar og
pabbi kom inn. „Hvað er að sjá þetta?“ varð honum að orði.
„Ásta átti þá töfluna,“ sagði Villi. „Það vissi ég ekki, þú hafðir
gefið henni hana.“ „Er hún að skæla út af töflunni?" spurði pabbi.
„Vitleysa er í þér,“ bætti hann við, „sjáðu töfluna, þú getur reikn-
að á hana eftir sem áður.“ Ég þagði, datt ekki í hug að líta upp,
það vantaði nú ekki annað.
„Líttu upp, Adda mín, sjáðu, nú hangir taflan á sínum stað,“
sagði pabbi. Nei, ég gat ekki litið upp, gat ekki sætzt við pabba.
Það varð nokkur þögn, en þá sagði Villi, og ég heyrði að það var
nokkur þungi í hverju orði, en hann talaði hægt: „Þetta hefðum
við ekki átt að gera, Stefán.“ Pabbi gekk út að glugga, en sagði
ekkert. Villi hélt áfram: „Alls ekki, úr því Ásta átti töfluna, áttum
við að spyrja hana leyfis, hvort við mættum saga af henni.“ Enn
þagði pabbi, og Villi hélt áfram: „Þetta er mjög athyglisvert.
Okkur eldra fólkinu hættir um of til að álíta börn hafa minni rétt
til eigna sinna en okkur, sem eldri erum, jafnvel tökum frá þeim
það, sem við höfum áður gefið þeim. Slíkt er óhæfa.“ Pabbi sagði
ekkert, stóð þarna fram við gluggann og hlustaði á Villa.
„Börn eru næm fyrir því góða,“ hélt Villi áfram, „einnig hinu
illa, og rangindi þola þau síður en við hin eldri. Börnin eru lítið
reynd í skóla lífsins, þeirra hugur er heiður, og á meðan svo er,
ætla þau okkur, sem eldri erum, einungis gott.“ Nú varð þögn,
en svo gekk 'pabbi út, án þess að andmæla Villa. Pabbii kaus að
22
Goðasteinn