Goðasteinn - 01.03.1968, Blaðsíða 35

ustu árum sínum svo af offitu, að orð var á gert. Afgreiðslumaður
var þá N. S. Weyvadt, ungur maður, síðar kunnur verzlunarstjóri,
skapbráður en var annars talinn mannkostamaður. Einu sinni, er
hann afhcnti Stefáni kornvöru, benti Stefán honum á, að kögglar
væru í vörunni, sem benti til þess, að hún væri skemmd. Weyvadt
brást reiður við og hratt Stefáni, er hann vildi sýna honum þetta.
Stefán þreif þá í bringu hans, hóf hann á loft og lagði niður í tóma
kornbyrðu, hélt honum þar niðri með annarri hendi, en með hinni
seildist hann til mikillar akkeriskeðju, er þar lá, og rakti hana of-
an á Weyvadt, svo hann mátti sig hvergi hræra. Stefán bar síðan
út vöru sína, hægt og flausturslaust. Að því búnu rakti hann keðj-
una ofan af Weyvadt og sleppti honum.
Weyvadt kærði meðferðina á sér fyrir Thaae verzlunarstjóra, en
hann tók lítt á, taldi bezt að láta þetta niður falla, en Stefán varð
maður að meiri. Þetta atvik gerðist er hann átti heima á Karls-
stöðum á Berufjarðarströnd, sem fyrr segir frá.
Síðustu búskaparár Stefáns í Vík urðu honum þung í skauti, þá
voru harðinda- og afialeysisár, sérstaklega árið 1866. Voru þá mikl-
ar frosthörkur og hafís bar svo mikinn að landi, að ekki sá í auðan
sjó. Lá hann við land fram í ágústmánuð, grasvöxtur varð lítill og
nýting misjöfn. í búi Stefáns varð það hungur og harðrétti að sögn
barna hans, Margrétar, sem þá var 15 ára, og Guðmundar, sem var
12 ára, að þau urðu að styðja sig við garða og veggi til að færast
úr stað. Þau töldu, að nábúakonan, Margrét Jónsdóttir, hefði bjarg-
að þeim frá hungurdauða með bitum og sopum, sem hún var að
miðla þeim af sínum litlu efnum. Hún var þá búin að missa fyrri
mann sinn, Svein Stefánsson, og þau tvö börn, sem hún átti með
honum; var þá einstæð ekkja og bjó með ráðsmanni.
Margrét Guðmundsdóttir, móðir Stefáns, andaðist hjá honum í
Vík 1861, um 78 ára að aldri, vafalaust södd lífdaga. Hún var talin
ágæt kona. Var oft leitað til hennar með fæðingarhjálp og þótti
gefast vel.
Heimili Stefáns leystist upp vorið 1867. Þá voru aðeins tvö börn-
in á þeirra vegum. Stefáni var ráðstafað til veru hjá séra Bjarna
Sveinssyni á Stafafelli. Þar vann hann meðal annars að því að gera
Goðasteinn
33