Goðasteinn - 01.03.1968, Blaðsíða 55

hvað scm í skærist. Okkur grunaði, að það versta væri á næstu
grösum og innan skamms mundum við fá okkur fullrevnda.
Við hvíldum okkur oft, en stutta stund í hvert skipti og rædd-
um um daginn og veginn og þá okkar dag og veg fyrst og fremst.
Þetta var enn allt þolanlegt, þó lítið miðaði í áttina vestur yfir.
íila leizt okkur Stefáni þó á Bjarna til stórræða; þetta var ofraun
gömlum og lúnum manni. Nú var suðurloftið orðið kolsvartur
veggur og sýnileg veðurbreyting í nánd. Við óðum kafið alltaf í
mitt læri, og braut niður úr skel, sem var í miðju kafi. Jók það á
erfiðið. Þorsti kvaldi okkur en hvergi vatn að fá. Við átum snjó
af og til, en máttum það þó ekki.
Nú var klukkan orðin fjögur og við fengum okkur nestisbita sem
við höfðum í vasanum. Vorum við þá komnir út fyrir Loftin svo-
kölluðu. Það voru trébrýr á veginum út á lágheiðinni. Þessar brýr
komu sér vel í leysingum en vóru á þurru á sumrin. Þarna hvíldum
við okkur vel, og nú blasti Öxnaskarð við og freistandi að fara
gamla veginn. Það var miklu styttra en að fara um Reykjadal.
Við afréðum því að fara um skarðið og stefndum þangað. Það var
að skella á með grenjandi útsynningsél, og það varð „langa élið“
eins og síðar kom fram. 1 senn hvessti og kólnaði, en við tókum
vindstöðuna, sem var á vinstri kinn, og þá bein stefna í skarðið
fyrir ofan túnið á Kolviðarhóli. En nú kastaði Bjarni af sér poka
sínum og sagðist ekki komast lengra. Við vorum lengri tíma að
stumra yfir honum, og þar kom, að hann sagðist komast eitthvað
mcð hvíldum, pokalaus. Hann þverneitaði að skilja pokann eftir,
sagðist sjálfur verða eftir hjá honum.
Hik kom á Bjarna, er við Stefán þóttumst leggja af stað, hann
brölti á fætur en lagðist svo aftur í snjóinn. Ég spurði Stefán, hvort
hann gæti tckið hálfa byrði Bjarna á sig. Hann kvaðst ekki treysta
sér til þess, hann væri lasinn og ætti nóg með að bera sinn poka.
Ég tók því byrði Bjarna og var nú með 80 pund á bakinu. Verst
þótti mér, hve byrðin þrengdi að brjóstholinu.
Hríðin geisaði glórulaus. Við bröskuðum áfram með löngum
hvíldum og sáum ekkert ncma hríðina við nefið á okkur. Og nú
fór nóttin í hönd. Bjarni var uppgefinn fyrir löngu, og við Stefán
höfðum nóg með okkur og byrðarnar. Það hcrti frostið cg alltaf
'Goðasteinn
53