Goðasteinn - 01.03.1968, Blaðsíða 48

hann mig fara af stað með vagnana og gerði ráð fyrir að ná fljót-
lega í mig, en ég var kominn austur að Þjórsá, þegar hann náði í
mig, um 30 km leið. Ég röiti af stað með vagnatrossuna, vegurinn
bæði blautur og grýttur. Ég var að mæta fólki, bæði gangandi og
ríðandi, og varð það alveg undrandi á því, að „þetta barn“ væri
með stóra lest af hestum og vögnum. Ég mun hafa borið mig manna-
lega, cnda dugði ekki annað. Þegar ég var kominn austur að Bitru,
fannst mér ég þurfa að láta hestana fá smá hvíld og spennti þá
frá vögnunum. Sá ég þá að það fór mjög illa á vögnunum, og hafði
varla vit á að hlaða þá, en þá var ég svo heppinn, að til mín kom
maður, að ég held frá Hrygg í Flóa, og bauð að hjálpa mér. Þáði
ég það með þökkum. Hann hjálpaði mér að laga á vögnunum og
spenna hestana fyrir aftur, og fór ég síðan af stað. Þegar ég var
að komast austur að Þjórsárbrú kemur Þorsteinn, og er að vanda
kátur og skemmtilegur, enda hafði hann fengið einhvern glaðn-
ing. Við skiluðum öllu af okkur í bezta lagi.
Sá maður, sem fyrstur dó af þessum fjórum, var Jósep á Ás-
mundarstöðum, um áttrætt, að ég held. Hann bjó alltaf stóru búi
og var mikill ferðamður. Hann fór oft í eftirleitir á Holtamanna-
afrétt og lenti þá stundum í vondum veðrum, sem stóðu í fleiri
daga. Einhver orti um hann þessa vísu:
Jósep frá stöðum Ásmundar,
einlægt í lokaferðum var.
Seigur að reka sagður er,
seint hann á kvöldin tjalda fer.
Sigurður sonur Jóseps átti fyrir konu Þuríði Jónsdóttur á Beru-
stöðum. Sá Jón var Þórðarson og var bróðir Ólafs í Sumarliðabæ,
föður Gunnars kcnsúls í Vestmannaeyjum og þeirra þekktu syst-
kina. Mér er Jón á Berustöðum mjög minnisstæður cg allt það fólk.
Ég var þar tíður gestur og mikið uppáhald, fékk þar oft bita og
copa, scm var vel þegið. Ég heyrði fólk tala um hann sem vel
greindan mann, enda var hann oddviti í Holtahreppi hinum forna.
Jón var hár maður og vel á sig kominn, með mikið, hvítt hár og
gerði að gamni sínu, gleymi ég honum aldrei.
46
Goðasteinn