Goðasteinn - 01.03.1968, Blaðsíða 88

hann hrópaði: „Bjargið henni! bjargið henni! Ég er í tvennum
sokkum, bláum, og má ekki vaða!“
Til gamans læt ég fylgja með söguna af bóndanum, sem oft var
heytæpur og kom til nágranna síns, sem var fornbýll á hey. Hinum
heytæpa varð þá að orði: „Það ljótasta, sem ég sé á vordegi, er
mosavaxin hey.“
Einar Sigurfinnsson skrifar:
Síðasta hefti Goðasteins (2. h. 1967) bregður upp mynd af gömlum
góðkunningja mínum, Jóni á Lyngum, eftir Þórarin Helgason.
Þakka ber það handarvik sem hvað annað, sem vel er gert. En þó
málið sé vel reifað, langar mig til að bæta ofurlitlu við, sem geymzt
hefur í minni mér:
Jón á Lyngum var viðræðugóður, þó stundum þætti hann seinn
til svars. Oft var skemmtilegt að hlusta á frásagnir hans. Verklag-
inn var hann og vandvirkur en fór hægt, oftast nær. Hann mun
m. a. hafa bundið um og grætt beinbrot á mönnum og skepnum og
fór vel. Hann var laglega hagmæltur, eins og um getur í grein Þór-
arins, og hafði gaman af og kunni góða grein á kenningum forn-
skálda eftir Eddu. Ég skrifaði eftir honum nokkrar vísur. en þær
töpuðust eins og fleira í eldsvoða, utan fáar, sem loddu í minni.
Þegar Kristín Magnúsdóttir kom til Jóns, var hann mjög veill
á heilsu en batnaði að góðum mun, sem mjög mátti þakka góðri
umönnun Kristínar og alúð. Kristín átti tvö börn, sem hún hafði
með sér að Lyngum: Erlend, sem Þórarinn minnist á, og Ingi-
björgu. Hún var yngri, góð stúlka og er nú húsfrú í Vík í Mýrdal,
gift Þórði Stefánssyni. Til Ingibjargar kvað Jón þessa vísu:
Bið ég allar gæfugnóttir
gangi þér í mund.
Lær sem flestar listaíþróttir,
lífs meðan varir stund.
I bréfi, scm Kristín sendi vinkonu sinni í annarri sveit, voru
nokkrar vísur ortar af Jóni, út af efni því, sem hún lagði fyrir
hann að skrifa. Þessa man ég:
86
Goðasteinn