Goðasteinn - 01.03.1968, Blaðsíða 23

Nú færðist gráturinn í aukana. Ég heyrði, að Villi lét sögina
nokkuð harkalega frá sér, svo það söng í henni. Og svo fóru þeir
pabbi og Villi að athuga og virða fyrir sér þessa spýtu. Báðir
ánægðir, heyrði ég.
„Það er gott í þessum töflum,“ heyrði ég Villa segja. Pabbi
sagði ekkert. Og svo labbaði pabbi fram á gólfið og út. Amma
var hætt að spinna og líka gengin ofan. Ég stundi og grét, ég var
búin að fá ekka. Skyldi nokkur eiga eins bágt og ég? En nú var
pabbi kominn aftur og gekk rakleitt til Villa. Þá heyrði ég Villa
segja: „Hver er að gráta?“ „Gráta, er nokkur að gráta?“ anzaði
pabbi.
Nú mjakaði ég mér enn betur niður í rúmið og breiddi alveg
yfir mig. „Jú víst er það einhver," sagði Villi, og ég fann bláu,
björtu augun hans skima um baðstofuna. Og nú hafði hann geng-
ið á hljóðið, og áður en mig varði, hafði hann lyft sænginni ofan
af mér. „Ásta, er þú að gráta?“ Það var undrun í spurningunni.
En ég grúfði mig fast ofan í koddann, snökti og hafði harðan ekka.
„Ert það þú, Adda mín, sem ert að skæla? Þú ert orðin svo
stór stelpa.“ Þetta sagði pabbi í ávítunarróm, og ég heyrði að hann
var bæði hissa og argur. „Látum hana jafna sig,“ bætti pabbi við.
„Það er bezt að skipta sér sem minnst af krökkum, þegar þau láta
svona. Þetta eru venjulega keipar, sem venjast smám saman af
þeim.“ Og nú gekk pabbi út. Ég vissi, að hann var úrillur, hálf-
vondur var ég hrædd um, þar sem ég, elzta barnið hans, lét svona
keipa eftir mér.
En Villa var öðruvísi farið. Hann gat ekkert aumt séð, án þess
sjálfur að líða. Hann vildi því ævinlega vita, hvað var að, ekki
sízt hjá okkur systkinunum, ef hann gat bætt úr því, sem á bjátaði.
Hjarta þessa góða frænda míns var næmt fyrir öllu böli. Eins fús-
lega tók hann líka þátt í gleðinni, þar sem hún var á ferð. Ég á
nokkrar minningar um hann himinglaðan. En nú var Villi allt
annað en ánægður. „Af hverju ertu að gráta, Ásta mín?“ spurði
hann. Ég anzaði Villa engu, bara grét eins og ég framast gat. Þá
tók Villi mig upp úr rúminu og settist á það með mig á hnjám
sér. Hann vafði mig í sinn sterka, hlýja faðm og spurði: „Hvað
hefur komið fyrir?" Ég þagði. „Af hverju crtu svona hrygg?“
Goðasteinn
21