Goðasteinn - 01.03.1968, Síða 20

Ástríður Stefánsdóttir í Litla-Hvammi:
Villi frændi
Það var dimmt yfir og þokusuddi. Ég hafði verið að sullast úti
til þarfa og óþarfa. Nú kom ég inn í eldhús til mömmu. Það var
í mér kuldahrollur, og ég sagði: „Ég er blaut í fæturna, mamma!
Get ég fengið þurra sokka?“ „Nei, það geturðu ekki,“ sagði
mamma, „þú átt ekki sokka til skiptanna." „Æ, það var ljóta,“
sagði ég. „Farðu úr sokkunum, ég reyni að þurrka þá í ofninum,"
sagði mamma. „Þú getur hlýjað þér uppi í rúmi á meðan,“ bætti
hún við.
Svona var mamma oft ráðagóð, og þetta lét ég ekki segja mér
tvisvar, dreif mig úr blautu og trítlaði svo berfætt upp á loft og
beint í rúmið, þó hádagur væri.
Hér var gaman að vera, hugsaði ég og hagræddi mér makinda-
lega. Villi var hér að smíða. Hann hafði látið kassa á mitt gólf
og lagt þar á spýtur, ef hann þyrfti að saga. Pabbi gekk um gólf
og leit eftir smíðunum hjá Villa, en amma mín sat á rúminu sínu
og spann á rokkinn sinn. Og nú leit hún svo fjarska hlýlega til
mín og sagði: „Varstu búin að bleyta þig í fæturna, vesalingur-
inn?“ Ég sagði ekkert, kinkaði kolli til ömmu, en að kinka kolii
þýddi já, það hafði mamma sagt mér. Og maður mátti nota þessa
höfuðhneigingu, ef svo stóð á, að ekki þurfti að tala. Þetta kom
sér vel núna, því ég var hálfskömmustuleg. Amma hafði oft sagt
sem svo: „Það er nú fyrir sig þó strákar séu sóðar en stelpur, það
er fráleitt.“ En amma horfði til mín með blíðu í góðlegu aug-
unum sínum og sagði: „Ég er að gera neðan við sokka handa þér,
j8
Goðasteinn