Goðasteinn - 01.03.1968, Side 86

fyrir mig og nágrannakonu, sem átti skilvindu en engan strokk, og
voru teknar af honum margar skökur, sjálfsagt milli 20 og 30 kg.
Ég sagði þá við grannkonuna: „Nú megum við kallast búkonu-
legar að taka svona oft og mikið af stroknum.“ Nú í dag er allt
hægara, þó aðeins þurfi að strokka, þær anna því hrærivélarnar.
Smjörgerðin var erfitt verk. Þó ekki væru margar kýr hjá pabba, þá
bætti það í búi, að alltaf var fært frá, og sauðarjóminn var drjúg-
ur. Mamma mín fór oft á fætur með sól um sláttinn, meðan þau
voru ein við heyskapinn, til þess að vera búin að strokka, þegar
hún átti að fara að mjólka kýr og ær.
Ekki kölluðu það allir að strokka, t.d. var gamall bóndi, sem
kvartaði yfir verk í handleggjunum og sagði: „Það er ljóta verkið
að skaka,“ ég heyrði hann aldrei nefna það annað og eins fleira
gamalt fólk, sem ég rétt man eftir.
Svo voru það áfirnar, sem þóttu svo góðar til drykkjar og voru
það líka. Umsögninni um þær hefði mátt fylgja gamla vísan:
Þrír eru hlutir, það ég veit,
sem þíða gjörir rekka:
kakan heit og konan feit
og kaldar áfir að drekka.
Ég man ekki fyrr eftir mér en ég lærði þetta af mömmu minni.
Þær tolldu nokkuð vel í minni þessar gömlu vísur, þó yrkisefnið
væri oft ekki mikið. Ég er hrædd um, að þessi atómljóð lærist ekki
eins fljótt.
Svo var það strokkfroðan. Ég læt fylgja þessu vísu um froðu-
át, sem sýnir, að fullmikið kapp gat orðið við það:
Mér var boðið margt að sjá,
manndyggðin þó sofi:
Ot af froðu flugust á
feðgarnir á Hofi.
Eyjólfur Eyjólfsson hreppstjóri á Hnausum í Meðallandi skrifar:
Gaman var að lesa í Goðasteini um gamlan sveitunga og vin,
Jón á Lyngum.
84
Goðasteinn